Απίστευτη αγάπη στο νησί της Αφροδίτης!!!
93
02.40... μόλις επέστρεψα σπίτι... απόψε ήμουν με μαθητές του πρωι-νού τμήματος... μαθητές μου, μεγαλύτερης ηλικίας, που μαζί μου κά-νουν γυμναστική και αυτοάμυνα... άλλο ένα βράδυ που βγήκαν και δεν ξέχασαν τον δάσκαλό τους....
Τι να πω πάλι; Πώς να το φωνάξω; Τέτοια αγάπη που βρήκα στο νησί της Αφροδίτης!!!... αυτή την αγάπη στον Ύψωνα της Λεμεσού, νιώθω ότι ποτέ μου δεν θα μπορώ να την εξοφλήσω...
Όλη αυτή η αγάπη αντισταθμίζει την έλλειψη των δικών μου ανθ-ρώπων στην Ελλάδα...
Όπου κι αν πήγα, όλοι οι άνθρωποι με αγκαλιάζουν με μια αγάπη πρωτόγνωρη για εμένα... Να με αγκαλιάζουν, να με προσέχουν... σαν να με ήξεραν χρόνια.. κι ας έχω μόνο οκτώ μήνες εδώ....
Είναι απίστευτο όλο αυτό... δεν μπορώ να το εκφράσω... Κάποιος απόψε στο καφενείο μου είπε: "είσαι μόνο 8 μήνες εδώ; Απίστευτο με αυτό που βλέπω.."
Απόψε το απόγευμα καθόμουν στο καφενείο, λίγα μέτρα από το σπίτι μου, με τον Κώστα...
Ένας καλαμαράς φίλος δικός μου, του θείου μου του Αντώνη, του Γιάννη Κουτσούκου, του Αντρέα Καζάζη... Την Δευτέρα επιστρέφει Ελλάδα και τον Αύγουστο οικογενειακώς μόνιμα στη Κύπρο. Ένα πολύ καλό παιδί, από αυτούς που πριν χρόνια αποκαλούσαμε στην Ελλάδα "μάγκες". Κι αυτός ο άνθρωπος εδώ στη Κύπρο που ήρθε δεν με ξέχασε....
Το έγραψα πριν λίγες ημέρες: Αν πέθαινα σήμερα θα ήμουν ευτυχισμένος. Δεν έχουν την ευκαιρία όλοι να γνωρίσουν ανθρώπους σαν τον Κώστα, τον θείο μου τον Αντώνη... τον Γιώργο και τον Διομήδη... τον Γιώργο και την Ηλιάδα... τον Μίλτο και την Χριστίνα... τον Αδάμο... τον Παναγιώτη... τον Διογένη... και τα άλλα παιδιά...
[4/5/2014]