ΤΥΦΛΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ
85
Απίστευτα τα όσα έχω ακούσει από 6χρονα κι 7χρονα παιδιά.
Έχω μαθητές, που σήμερα είναι 35 χρονών, σαν τον Γιώργο και τη Μαρία από το Βαρθολομιό, ή τον Άκη από την Γαστούνη [Ελλάδα] και με αποκαλούν "δάσκαλέ μας". Κι όταν τύχει να με δουν, θα μου κάνουν υπόκλιση. Ο Γιώργος πέρσι με πήγε στον δάσκαλο που συνεχίζει να κάνει Καράτε στην Ελλάδα και του είπε: "Μπορεί να έρχομαι στη σχολή σου και να με διδάσκεις, όμως ο πραγματικός μου δάσκαλος είναι αυτός που βλέπεις"!!! Πόση ευτυχία μπορεί να νιώθεις εκείνη την στιγμή; Πόσοι δάσκαλοι νιώθουν αυτό το συναίσθημα;
Αυτά τα παιδιά -και όχι μόνο αυτά- σήμερα μου ζητούν να κανονίσω μια συνάντηση, να έρθουν στη Κύπρο να τους διδάξω. Να δουν τους νέους μαθητές και να τους μιλήσουν. Να τους πουν τις δικές τους εμπειρίες από τα χρόνια που ήταν κοντά μου. Μαθητές μου, που σήμερα έχουν τις δικές τους οικογένειες, τη δική τους ζωή. Αλλά δεν ξέχασαν.... Ούτε εγώ ξεχνάω... Κι αν η ζωή μου άρχιζε πάλι από την αρχή, τους ίδιους μαθητές θα ήθελα να είχα στην Ελλάδα, όπως τότε, τους ίδιους ακριβώς και στη Κύπρο σήμερα...
* Διδασκαλία: «Η παροχή γνώσεων είναι βέβαια κρίσιμο εργαλείο της διδασκαλίας. Δεν αποτελεί όμως μόνη της διδασκαλία. Δικαιώνεται μόνο από τον βαθύτερο και τελικό της σκοπό που είναι η αυτόνομη επικοινωνία του μαθητή με το αντικείμενο, η επιθυμία του για αναζήτηση, η συγκίνησή του από τη γνωριμία με τον κόσμο των πραγμάτων, των γεγονότων, των ιδεών, δηλαδή από το όραμα της γνώσης. Δάσκαλος είναι αυτός που δεν παρασύρεται από το ναρκισσισμό που προκαλεί η γνωστική υπεροχή του έναντι των διδασκομένων, αυτών δηλαδή που έχει επίγνωση των δημοκρατικών ορίων της υπεροχής του. Η διδασκαλία πλησιάζει το νόημά της στο μέτρο που ο δάσκαλος αποδυναμώνει τον εξουσιαστικό χαρακτήρα της διδακτικής σχέσης και τον καθιστά επικοινωνιακό. Η διαφωνία του μαθητή όταν προβάλλεται με επιχειρήματα κι ευπρέπεια δεν είναι απειθαρχία. Ο δάσκαλος είναι αυτός που αντέχει την αμφισβήτηση από τον μαθητή, την επιθετικότητά του, ακόμη και την γεύση της αγνωμοσύνης με όριο βέβαια την βία και την χυδαιότητα. Όσο πιο πολύ ψυχή επενδύει ο δάσκαλος στο έργο του τόσο πιο επώδυνη μπορεί να γίνει η διδακτική σχέση. Η διδακτική προσφορά όμως δεν γίνεται υπό τον όρο της αναγνώρισης. Όταν ο μαθητής πάρει όσα είχε να πάρει από τον δάσκαλο, οι δρόμοι τους χωρίζουν όπως χωρίζει το μέλλον από το παρελθόν, η προοπτική από την αναδρομή. Βέβαια, υπάρχουν και μαθητές με μνήμη».
[Δημήτρης Τσάτσος, εφημ. «ΤΑ ΝΕΑ», 18/2/1999]