Νυχτερινές σκέψεις...
83
3.01' πρωί Μ. Τρίτης... να μη κοιμάμαι, απλά να σκέφτομαι... Να σκέφ-τομαι τις ανατροπές της ζωής μου... Να σκέφτομαι πώς η ζωή είναι τελικά πολύ μικρή για να μη κάνεις αυτό που θες.
Τι κι αν είναι λάθος για τους άλλους; Φτάνει που είναι σωστό για εσένα... Άλλωστε, η ζωή είναι μία... Κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε ημέρα που περνάει δεν ξανάρχεται... Αξίζει να την θυσιάζουμε γιατί δεν τολμάμε;...
Ακόμα μετανιώνω που στα 25 μου χρόνια δεν πήγα στην Αμερική ή την Ιαπωνία. Θα ρωτήσει κάποιος: "Ήξερες τι θα βρεις εκεί;". Θα του απαντήσω πώς, "όχι δεν ήξερα, αλλά τουλάχιστον θα είχα κάνει το βήμα".
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μη τολμάμε. Να μη κάνουμε το βήμα...
Μου είπε κάποτε ένας φίλος πώς φοβάται την αγάπη. Του είχα απαντήσει πώς αν δεν την ζήσει πώς θα τη γνωρίσει;
"Κι αν πληγωθώ;", με ρώτησε. "Θα πας στη γωνία, να γλείψεις τις πληγές σου κι όταν γιατρευτείς θα σηκωθείς και θα προχωρήσεις. Μόνο που αυτές οι πληγές θα σου μείνουν σημάδια να σε συντ-ροφεύουν για όλη σου τη ζωή".
Ένας άλλος φίλος με είχε ρωτήσει, πώς θα καταλάβει την ευτυχία. Τότε δεν ήξερα να του απαντήσω. Αν με ρώταγε όμως σήμερα, θα του έλεγα πώς, "ευτυχία είναι να κάνεις αυτό που η καρδιά σου το επιθυμεί. Μη περιμένεις χειροκρότημα από κανέναν. Ζει και πεθαίνει ευτυχισμένα αυτός που καθορίζει τη μοίρα μόνος του"!!!
Ο Αδάμος θα πει ότι φιλοσοφώ.... Όχι βέβαια... Απλά γράφω αυτό που τώρα σκέφτομαι... Και είναι η δική μου αλήθεια... και η δική μου αλήθεια δεν είναι και ούτε πρέπει να είναι άλλου αλήθεια....
Ήρθα σε μια άλλη χώρα, όχι ξένη από την Ελλάδα, όμως διαφορετική. Με άλλα ήθη κι έθιμα, με άλλη νοοτροπία... αλλά με απίστευτα καλούς ανθρώπους...Ανθρώπους, το έχω ξαναγράψει, να σου δίνουν τη ψυχή και την καρδιά τους. Ανθρώπους, που από τη στιγμή που θα σε αγαπήσουν θα σε κάνουν μέλος της οικογένειάς τους... Δεν θα σε "πουλήσουν", δεν θα σε πληγώσουν... κι αν κάνεις λάθος θα σε αγκαλιάσουν και θα το συζητήσουν...
[15/4/2014]