ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΑΚΟΣ
82
βουβά κάτω από τον καυτερό ήλιο δονούνται από την ανάμνηση συγκλονιστικών γεγονότων συνδεδεμένων με την ζωή του λαού μου κι ακόμη κι αυτή η σκόνη που πάνω της πατάτε ανταποκρίνεται με περισσότερη αγάπη στα δικά μας βήματα παρά στα δικά σας γιατί έχει εμπλουτιστεί με την σκόνη των προγόνων μας, και τα γυμνά μας πόδια νιώθουν αυτό το θερμό άγγιγμα.
Οι γενναίοι μας που χάθηκαν, οι αγαπημένες μητέρες, οι χαρούμενες ανέμελες παρθένες, κι ακόμα και τα μικρά παιδιά που έζησαν και χάρηκαν για λίγο εδώ, αγαπάνε πάντα αυτές τις μελαγχολικές ερημιές και το σούρουπο τις γεμίζουν με τις σκιές των πνευμάτων που επιστρέφουν.
Κι όταν ο ερυθρόδερμος χαθεί και η ανάμνηση της φυλής μου θα έχει γίνει ένας μύθος για τον λευκό, αυτές οι ακτές θα πάλλονται από τους αόρατους νεκρούς της φυλής μου.
Και όταν τα παιδιά των παιδιών σας νομίζουν πως είναι μόνα στα χωράφια, στα μαγαζιά, στα καταστήματα, στον αυτοκινητόδρομο, ή στη σιωπή των μεγάλων δασών, δεν θα είναι μόνα. Σ' ολόκληρη τη γη, δεν υπάρχει ούτε ένα μέρος που ν' ανήκει στην μοναξιά.
Τις νύχτες, όταν οι δρόμοι των πόλεων και των χωριών σας βουβαίνονται και τους νομίζετε έρημους, σ' αυτούς θα συνωστίζονται τα πλήθη εκείνων που επιστρέφουν και που κάποτε τους γέμιζαν και που εξακολουθούσαν να αγαπάνε αυτή την όμορφη γη. Ποτέ δεν θα είναι μόνος ο λευκός.
Ας είναι δίκαιος και ας φερθεί ευγενικά στον λαό μου, γιατί οι νεκροί δεν είναι ανίσχυροι.
Νεκροί είπα;
Δεν υπάρχει θάνατος. Μόνο μια αλλαγή κόσμων.