Νυχτερινές σκέψεις...
74
Νύχτα... λίγα αστέρια τρεμοσβήνουν στον ουρανό... Απόλυτη ησυχία που "σπάει" μόνο από το πέρασμα κάποιου αυτοκινήτου... Ελαφρό, πολύ ελαφρό αεράκι, να μπαίνει από την μπαλκονόπορτα, να μου χαϊδεύει το μάγουλο σαν το απαλό χάδι μιας γυναίκας.... Και σκέψεις πολλές... Για τα χρόνια που έφυγαν, για τα χρόνια που έρχονται... για τις αναμνήσεις που σου φέρνουν στο μυαλό οι καλαμαράδες που κά-θε βράδυ με παίρνουν τηλέφωνο...
"Μας λείπεις, γύρισε", μου λένε. "Είμαστε εδώ για σένα... τίποτα δεν υπάρχει χωρίς εσένα"! Και ξέρω πώς το εννοούν. Ξέρω πώς θέλουν να γυρίσω πίσω, η παρέα να ξανασμίξει όπως παλιά.
"Πότε επιτέλους θα γυρίσεις;", με ρώτησε η Αλεξάνδρα...
"Ελα πίσω στους δικούς σου ανθρώπους", λέει η Δώρα.
"Γύρισε πίσω τώρα", μου λέει ο Λάμπης.
"Σε αγαπάμε, μας λείπεις και πρέπει να γυρίσεις. Δεν θα πεθάνω αν δεν σε δω", μου είπε στο τηλέφωνο ο άλλος Λάμπης, ο 82άχρονος "πατέρας" μου!
"Σε περιμένουμε, να γυρίσεις κοντά μας", μου είπε κάποιος άλλος...
"Ελα πίσω παιδάκι μου", μου λέει η μανούλα μου, "πατέρα πώς εί-σαι;", με ρωτάει ο γιος μου. Και κάθε βράδυ σχεδόν να γίνεται το ίδιο.
Χθες τα "παιδιά" μου στο Καράτε, εδώ στη Κύπρο, μου έφεραν κάρ-τες και δώρα για τα γενέθλιά μου. Οι γονείς τους να με πιέζουν, τις ημέρες του Πάσχα, να είμαι μαζί τους και όχι μόνος. Με τον Γιώργο και την Ηλιάδα, να "τσακωνόμαστε" σχεδόν καθημερινά, να μη μείνω μόνος μου αυτές τις ημέρες. Το ίδιο με τη Νίκη και τον σύζυγό της τον Γιώργο.
Είμαι 47 χρονών. Σε μια ηλικία που μου αρέσει, γιατί απλά την απολαμβάνω. Την απολαμβάνω κάθε δευτερόλεπτο, κάθε λεπτό που περνάει, παρ' όλα τα προβλήματα, τις στενοχώριες, αλλά και τις χαρές.
Ο άνθρωπος γεννιέται, μεγαλώνει, πεθαίνει... αυτή είναι η εξέλιξη... Και η ζωή συνεχίζεται, πάντα συνεχίζεται, είτε με εμάς, είτε χωρίς εμάς...
Δεν με φοβίζει ο θάνατος. Στη ζωή μου πέρασα πολύ καλά. Το σημαντικότερο, ότι απόκτησα σπουδαίους φίλους και φίλες. Ανθρώπους που ποτέ δεν με άφησαν μόνο μου, που ποτέ δεν ένιωσα μόνος μου. Ακόμα και τώρα, που είμαι οκτώ μήνες μακριά, να είναι δίπλα μου σαν να μη πέρασε ούτε μια ημέρα.
Από την άλλη, εδώ στη Κύπρο, να με αγκαλιάζουν σαν να με ήξεραν χρόνια. Θυμάμαι, το περασμένο Σάββατο, όταν με τον Διογένη πήγαμε σε ένα μαγαζί, πώς με καλοδέχτηκαν. Και για όσο κάθισα σε αυτό το μαγαζί, να με προσέχουν, μη χρειαστώ οτιδήποτε.
Σπουδαίοι άνθρωποι... σπουδαίοι φίλοι... κι όλοι έχουμε κάτι κοινό μεταξύ μας: ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!!!
Κυριακή, 13 Απριλίου 2014