Χωρίς τίτλο...
70
Κι όμως υπάρχουν στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου που νιώθει να καταρρέει. Στιγμές γεμάτες πόνο, απογοήτευση, απόγνωση... Στιγμές που και να τις μοιραστεί δεν θα τον απαλύνουν!
Ο άνθρωπος εκφράζεται για να πλησιάζει τους άλλους ανθρώπους, να μπορέσει να βγει από τα δεσμά της μοναξιάς του. Μιας μοναξιάς, που ώρες-ώρες τη νιώθει σαν θηλιά να του σφίγγει τον λαιμό, να του "παίρνει" και το ελάχιστο οξυγόνο... να του παίρνει τη ζωή...
Ζωή και θάνατος... οι δύο όψεις ενός νομίσματος...
"Δεν πολεμάμε τους δαίμονές μας μόνο μια φορά. Τους πολεμάμε κάθε μέρα και καθημερινά πρέπει να τους νικάμε".
Ποτέ δεν ξέρουμε τι θα μας φέρει το αύριο. Κοιμόμαστε, ξυπνάμε με την πεποίθηση ότι θα συνεχίσουμε να ζούμε... χωρίς να ξέρουμε τελικά τα παιχνίδια της μοίρας.
Τα καλύτερα χρόνια, έγραψε κάποιος, είναι αυτά που τα ζεις κάθε δευτερόλεπτο. Τι κι αν έχουν πόνο; Τι κι αν έχουν προδοσία; Ποτέ η ζωή δεν ήταν -ποτέ η ζωή δεν θα είναι- μόνο όμορφες στιγμές.
"Στη ζωή η αγάπη και ο πόνος πάνε μαζί, στη ζωή η αγάπη και ο πόνος πάνε χέρι-χέρι", είναι η απόλυτη αλήθεια.
Έρχονται στιγμές που ο πόνος μπορεί να λυγίσει ακόμα και τους πιο γενναίους. Και ο πόνος είναι ένα συναίσθημα, όπως η χαρά, η λύπη... Κάποιες φορές τον δαμάζεις, κάποιες φορές ρέεις μαζί του, σαν το ποτάμι που ακολουθεί τον δρόμο του και όποιο εμπόδιο και να σταθεί το ξεπερνάει...
Οι σκέψεις τρέχουν ασταμάτητα, κλεισμένες σε ένα σκοτεινό δω-μάτιο να προσπαθούμε να τις ξεγελάσουμε.
Έξω ο άνεμος δυναμώνει, ίσως σε λίγο η βροχή να σπρώχνεται με βία στα παράθυρα. Ο ουρανός έχει μαυρίσει. Τα αστέρια κρύφτηκαν. Λένε πώς τα αστέρια είναι οι ψυχές εκείνων που έφυγαν και μας κοιτούν και μας προστατεύουν από ψηλά. Αλήθεια; Ψέματα; Θα το ανακαλύψουμε κι εμείς κάποτε... ίσως πιο γρήγορα απ' ότι πιστεύουμε...
Πέμπτη, 10 Απριλίου 2014