Συγγραφικές αναμνήσεις...
58
... στα 13-14 χρόνια μου αποφάσισα πώς εκτός από δάσκαλος του Καράτε ήθελα να γίνω και συγγραφέας. Το κατάφερα στα... 35 μου χρόνια!
Είχα ξεκινήσει μια επίδειξη με μικρούς αθλητές [στο Χάβαρι του νο-μού Ηλείας], καλεσμένοι σε εκδήλωση βράβευσης μαθητών που είχαν περάσει σε ανώτερες σχολές, όταν ο εκπρόσωπος της Μητρόπολης Ηλείας επιδεικτικά σηκώθηκε να φύγει. Τον ακολούθησα και του ζήτησα τον λόγο γι αυτή του την συμπεριφορά. Μου απάντησε πώς δεν ήθελε να παρευρεθεί σε μια ξένη τέχνη που πίστευε σε... δοξασίες κι ανατολίτικες θρησκείες!
Έμεινα έκπληκτος. Προσπάθησα να του εξηγήσω, αλλά η απάντησή του ήταν στερεότυπη: "Πιστεύεις ότι θέλεις, πιστεύω ότι θέλω"!!!
Αυτό αποτέλεσε την αιτία που λίγα χρόνια αργότερα έγραψα το πρώτο μου βιβλίο, με τίτλο: "Αλήθειες... για το Καράτε". Ένα βιβλίο μόλις 32 σελίδων. Ήταν το 2002.
Το 2003 έγραψα το, "Ο Δρόμος της Ευτυχίας και της Ευημερίας", που αναφερόταν στο Koei-Kan Karate και τη φιλοσοφία του. Ήταν ένα βιβλίο 80 σελίδων που έδωσα σε όλους τους μαθητές μου και τους μαθητές των μαθητών μου δασκάλων!
Είχα μπει για τα καλά στην δημοσιογραφία όταν το 2004 έγραψα το βιβλίο "Οι μεγάλες τηλεοπτικές μάχες", το οποίο αναφερόταν σε δύο τηλεοπτικές μου εκπομπές: Τον ραδιοφωνικό σταθμό Αμαλιάδας και την πολιτική "μονομαχία" Τάκη Δημητρουλόπουλου και Γιώργου Νικολακόπουλου, που διεκδικούσαν τη Νομαρχία Ηλείας. Και στις δύο αυτές εκπομπές καθηλώθηκε ένας ολόκληρος νομός να παρακολουθήσει τα όσα συνέβησαν.. τα όσα παρουσιάστηκαν...
Το 2008 ξεκίνησα επίσημα την... συγγραφική μου καριέρα. Πρώτα, με τα βιβλία μου, "... σε Πρώτο Πρόσωπο", και, "...σε Πρώτο Πρόσωπο ΙΙ", που περιείχαν συνεντεύξεις πολύ γνωστών πολιτικών προσώπων, στα οποία βιβλία αποτύπωσα και την ανθρώπινη πλευρά του χαρακτήρα τους, εκτός από την πολιτική.
Τρίτη, 18 Μαρτίου 2014