ΤΥΦΛΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ | Page 148

ΤΥΦΛΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

146

εγώ όσο κι εκείνη ήμασταν βυθισμένοι στις σκέψεις μας, αλλά ξέραμε και οι δύο ότι, παρόλο που ήμασταν απόμακροι, δεν ήμασταν μόνοι μας.

Περπατάω λίγο ακόμα με κατεύθυνση τον Καθεδρικό Ναό. Κοιτάζω στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ένα παράθυρο είναι μισάνοιχτο και μέσα βλέπω μια οικογένεια να συζητάει. Αυτό αυξάνει την αίσθηση της μοναξιάς σε αβάσταχτο βαθμό, ο βραδινός περίπατος είναι πια ένα εσωτερικό νυχτερινό ταξίδι προς αναζήτηση του τι είναι να αισθάνεται κανείς τελείως μόνος.

Αρχίζω να φαντάζομαι πόσα εκατομμύρια άνθρωποι αισθάνονται αυτή την στιγμή εντελώς άχρηστοι και δυστυχισμένοι, όσο πλούσιοι, θελκτικοί ή γοητευτικοί κι αν είναι, γιατί απόψε είναι κι εκείνοι μόνοι και ήταν και χθες και πιθανόν θα είναι μόνοι και αύριο. Φοιτητές που δεν έχουν με ποιον να βγουν απόψε, ηλικιωμένοι καθηλωμένοι μπροστά στην τηλεόραση σαν να ήταν η τελευταία τους ελπίδα σωτηρίας, με μόνη σκέψη τους το αν αυτό που κάνουν έχει κάποιο νόημα, καθώς το μόνο που αισθάνονται τώρα είναι η απελπισία της μοναξιάς.

Μου έρχεται στο νου ένα σχόλιο που ακούστηκε στο δείπνο. Κάποιος που μόλις είχε χωρίσει έλεγε: "Τώρα έχω την ελευθερία που πάντα ονειρευόμουν". Είναι ψέμα. Κανείς δεν θέλει μια τέτοια ελευθερία, όλοι μας θέλουμε μια υποχρέωση, να έχουμε κάποιον δίπλα μας να βλέπουμε μαζί τις ομορφιές της Γενεύης, να συζητάμε τις απόψεις που έχουμε για τη ζωή, ακόμα και να μοιραζόμαστε απλά ένα σάντουιτς. Είναι καλύτερα να τρώμε το μισό από κάτι παρά να το τρώμε ολόκληρο, χωρίς να έχουμε κάποιον για να μοιραστούμε κάτι, ούτε καν το φαγητό μας. Είναι καλύτερα να πεινάς παρά να είσαι μόνος. Γιατί όταν είσαι μόνος, και μιλάω για μια μοναξιά που δεν έχουμε επιλέξει, είναι σαν να μην ανήκεις στην ανθρώπινη φυλή.

Αρχίζω να περπατάω προς το όμορφο ξενοδοχείο από την άλλη πλευρά του ποταμού, με το άνετο δωμάτιο, τους περιποιητικούς υπαλλήλους και την άριστη εξυπηρέτηση. Σε λίγο θα κοιμηθώ, αύριο αυτό το παράξενο συναίσθημα που με κατακλύζει σήμερα χωρίς να ξέρω το γιατί θα είναι απλά μια μακρινή και περίεργη θύμηση, επειδή δεν έχω κανένα λόγο να πω "είμαι μόνος".

Στο δρόμο της επιστροφής συναντώ κι άλλα μοναχικά άτομα και έχουν δυο ειδών βλέμματα: υπεροπτικά [γιατί θέλουν να προσποιηθούν ότι επέλεξαν τη μοναξιά αυτή την όμορφη νύχτα] ή θλιμμένα [γιατί καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο στη ζωή]. Σκέφτομαι να μιλήσω μαζί τους, αλλά ξέρω ότι ντρέπονται για τη μοναξιά τους, ίσως είναι καλύτερα να φτάσουν στα όρια και τότε να καταλάβουν ότι πρέπει να τολμήσουν, να μιλήσουν με αγνώστους, να ανακαλύψουν μέρη για να γνωρίσουν άλλους ανθρώπους, να αποφύγουν να πάνε σπίτι και να δουν τηλεόραση ή να διαβάσουν ένα βιβλίο, γιατί, αν το κάνουν αυτό, θα χαθεί το νόημα της ζωής, η μοναξιά θα μεταμορφωθεί σε μια κακή συνήθεια και στο εξής δεν θα μπορέσουν πια να βρουν το μακρύ δρόμο του γυρισμού προς τον άνθρωπο.