Ο Θεός της καθημερινής ζωής
137
Πολλές φορές βλέπουμε την πνευματική αναζήτηση κάτι σαν το οποίο πολύ απέχει από την καθημερινότητά μας. Τίποτα δεν είναι πιο λανθασμένο από αυτήν τη στάση. Ο Θεός βρίσκεται σε όλα όσα μας περιστοιχίζουν και μερικές φορές Τον υπηρετούμε μόνο όταν βοηθάμε τον πλησίον μας. Ακολουθούν μερικές σχετικές ιστορίες:
Τα λάθη του παρελθόντος
Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του, ο Βούδας συνάντησε έναν γιόγκι, ο οποίος έστεκε στο ένα του πόδι.
"Καίω τα λάθη του παρελθόντος", εξήγησε ο άντρας.
"Και πόσα λάθη έχεις κάψει ως τώρα;"
"Δεν έχω ιδέα"
"Και πόσα πρέπει να κάψεις ακόμα;", επέμεινε ο Βούδας.
"Δεν έχω ιδέα"
"Είναι καιρός λοιπόν να σταματήσεις. Σταμάτα να ζητάς τη συγχώρεση του Θεού και πήγαινε να ζητήσεις τη συγχώρεση εκείνου που έβλαψες".
Δίνοντας το παράδειγμα
Κάποιος ρώτησε τον Ντοβ Βέερ ντε Μέζεριτς:
"Ποιο είναι το καλύτερο παράδειγμα προς μίμηση; Οι ευσεβείς άνθρωποι που αφιερώνουν τη ζωή τους στον Θεό; Οι μορφωμένοι που προσπαθούν να καταλάβουν τη βούληση του Υψίστου;"
"Το καλύτερο παράδειγμα είναι το παιδί", απάντησε.
"Το παιδί δεν γνωρίζει τίποτα. Δεν έχει μάθει ακόμα τι είναι αλήθεια", ήταν η απάντηση που πήρε.
"Κάνετε μεγάλο λάθος, γιατί το παιδί έχει τρία προσόντα τα οποία ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε", είπε ο Ντοβ Βέερ. "Είναι πάντα χαρούμενο χωρίς λόγο. Είναι πάντα απασχολημένο με κάτι και, όταν κάτι επιθυμεί, ξέρει να το ζητά επίμονα και αποφασιστικά".
Η προσευχή και τα παιδιά
Ένας προτεστάντης πάστορας, αφού έκανε οικογένεια, δεν μπορούσε να βρει πια ησυχία για να προσευχηθεί. Ένα βράδυ, μόλις γον΄'ατισε, τον διέκοψε το παιχνίδι των παιδιών στη σάλα.
"Πες στα παιδιά να κάτσουν φρόνιμα", φώναξε. Η γυναίκα του τρομαγμένη υπάκουσε. Από τότε, μόλις έμπαινε ο πάστορας στο σπίτι, όλοι έκαναν ησυχία την ώρα της προσευχής. Εκείνος όμως αισθανόταν ότι ο Θεός δεν τον άκουγε πια. Ένα βράδυ, καθώς προσευχόταν, ρώτησε τον Κύριο:
"Τι συμβαίνει; Έχω την απαραίτητη ησυχία, αλλά δεν μπορώ να προσευχηθώ!".
Ένας άγγελος του αποκρίθηκε:
"Ακούει λόγια αλλά δεν ακούει πια γέλια. Προσέχει την αφοσίωση, αλλά δεν βλέπει πια χαρά".
Ο πάστορας σηκώθηκε και ξαναφώναξε στη γυναίκα του:
"Πες στα παιδιά να παίξουν. Είναι κι αυτά μέρος της προσευχής".
Και ο Θεός άρχισε να ξανακούει τα λόγια του.
Τι θα πουν για σένα
Όταν ήταν νέος ο Αμπίν-Αλσάρ άκουσε μια συζήτηση μεταξύ του πατέρα του και ενός δερβίση.
"Πρόσεχε τις πράξεις σου", είπε ο δερβίσης. "Σκέψου τι θα λένε οι μελλοντικές γενιές για σένα".
"Και λοιπόν;", απάντησε ο πατέρας του. "Όταν πεθάνω όλα θα έχουν τελειώσει και δεν θα με ενδιαφέρει τι θα λένε".
Ο Αμπίν-Αλσάρ δεν ξέχασε ποτέ τις κουβέντες αυτές. Σε όλη του τη ζωή προσπαθούσε να κάνει το καλό, να βοηθάει τους ανθρώπους και να κάνει τη δουλειά του με κέφι. Έγινε διάσημος για το ενδιαφέρον του προς τους άλλους. Όταν πέθανε, άφησε μεγάλο αριθμό έργων, τα οποία βελτίωναν το επίπεδο της ζωής στην πόλη του.
Στο τάφο του διέταξε να γραφτεί το εξής επιτύμβιο επίγραμμα:
"Μια ζωή που καταλήγει στο θάνατο είναι μια ζωή που δεν άξιζε τον κόπο"
11/11/2012