Συγγένειες αίματος..
105
[από το blog του Νίκου Ράμμου]
Κάποτε κάποιοι άντρες, έπαιρναν ένα μαχαίρι, χαράκωναν την πα-λάμη τους, και ένωναν τα χέρια σφιχτά, καθισμένοι στα γόνατα.
Ένα είδος μικρής τελετής θα έλεγα. Μα, μιας τελετής με πολύ βαθύ νόημα για τους δυό που την εκτελούσαν. Ήταν ξένοι μεταξύ τους, μα τους ένωνε πάντα κάτι πολύ δυνατό. Αληθινή φιλία. Και κάποια μέρα, ένωναν το αίμα τους. Από την στιγμή εκείνη, ήταν “Bloodbrothers”, αδέρφια εξ αίματος. Τίποτε πλέον δεν μπορούσε να τους χωρίσει, να μπεί ανάμεσά τους. Ο ένας αδελφός, ζούσε για να προστατεύει τον άλλο, ακόμη και με την ίδια τη ζωή του. Οι περισσότεροι από μας, μας έχουμε σίγουρα αδέρφια, ξαδέρφια, συγγενείς, γνωστούς. Κάποιοι όμως πάλι από εμάς, δεν έχουν. Τότε καταλαβαίνεις την αξία, και την απουσία ενός αδελφού η μιας αδελφής.. όταν τους στερείσαι, όταν δεν έχεις.
Και τότε, δημιουργείς μόνος σου, κινούμενος από μια εσωτερική δύ-ναμη και ανάγκη, έναν νέο αδελφό, η μια νέα αδελφή.. Αρκεί να συντρέχουν οι προϋποθέσεις που χρειάζονται, μαζί με την κατάλ-ληλη χημεία. Τα ταιριαστά χνώτα που λέει ο λαός..
Πολλοί ρωτάνε τον Γιώργο, “μα καλά, πώς γίνεται να είστε με τον Νίκο αδέρφια; Ο ένας “βόρειος” ο άλλος “νότιος”, ο ένας Πόντιος, ο άλλος όχι. Άλλο το επίθετο του ενός, και άλλο του άλλου..” Κι εκείνος απαντάει κάθε φορά, “που να στα λέω, πονεμένη ιστορία..” Και ο άλλος, ποιός ξέρει τι φαντάζεται, παύει να ρωτάει από ..σεβασμό!
Κι εγώ θα απαντήσω λοιπόν, με τα εξής λόγια..
Κυρίες, δεσποινίδες, κύριοι.. να σας συστήσω,
Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΑΚΟΣ !!
Κυριακή, 15 Ιουλίου 2012