ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ
Boeing P-8A Poseidon
Η 3η Γραμμή Παραγωγής (LP3) στα εργοστάσια παραγωγής της Boeing στο Ρέντον συναρμολογεί αποκλειστικά τις στρατιωτικές εκδόσεις του 737, αν και
σήμερα εργάζεται μόνο στα P-8.
Όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, τα εργοστάσια της Boeing στο Ρέντον της
πολιτείας Ουάσιγκτον θα έχουν ήδη παραδώσει το 30ο P-8A στο Αμερικανικό Ναυτικό, έναντι παραγγελίας 62 αεροπλάνων. Την ίδια στιγμή η Ινδία θα
παραλάβει το 8ο αεροσκάφος της αρχικής παραγγελίας οχτώ P-8I πριν από
το τέλος του 2015 και η Αυστραλία αναμένει το πρώτο δικό της Poseidon σε
18 περίπου μήνες.
Ρόλοι για το P-8
Οι αρχικές προδιαγραφές του προγράμματος MMA υπαγόρευσαν στο P-8 τους
παρακάτω ρόλους:
* ASW/USW (Anti-Submarine/UnderSea Warfare) με δυνατότητα «searchtο-kill» εναντίον όλων των τύπων υποβρυχίων με τη χρήση κατευθυνόμενων
και μη όπλων καθώς και ναρκοθέτηση θαλασσίων περιοχών/διόδων.
* ASuW (Anti-Surface Warfare) με αυτόνομη δυνατότητα «search-tο-kill»
εναντίον μονάδων επιφανείας και υποβοήθηση ναυτικών επιχειρήσεων με
την παροχή πληροφοριών στόχευσης σε άλλα αεροπλάνα, πλοία επιφανείας
και υποβρύχια.
* Armed ISR (Intelligence, Surveillance, Reconnaissance) και Sea Strike.
Τα Poseidon μετά την LP3 βάφονται μαζί με τα εμπορικά 737.
86
10/2015
* Δικτυοκεντρικές επιχειρήσεις σε ναυτικό περιβάλλον συμπεριλαμβανομένων Battle Force C&C και υποστήριξη διακλαδικών δράσεων: διαχείριση
και διασύνδεση άλλων επανδρωμένων και μη μέσων, επεξεργασία, συγχώνευση (fusion), ανταλλαγή και διαμεταγωγή πληροφοριών και αναμετάδοση
επικοινωνιών από επίγειους σταθμούς και δορυφόρους.
Το πλαίσιο αυτό είχε τεθεί σε μεγάλο βαθμό από τα δόγματα ναυτικού πολέμου της δεκαετίας του 90, στα οποία όμως επικρατούσαν ακόμη στην ηγεσία
του Αμερικανικού Ναυτικού αντιλήψεις της πρώιμης μετασοβιετικής εποχής.
Την περίοδο 2000-2004 τα αμερικανικά δόγματα ναυτικών επιχειρήσεων
υπέστησαν σημαντικές αλλαγές σε ένα νέο πλαίσιο γνωστό ως Seapower
21, που στόχευε στην αντιμετώπιση των απειλών του 21ου αιώνα. Το πλαίσιο αυτό περιλάμβανε έννοιες όπως η προβολή ναυτικής επιθετικής (Sea
Strike) και αμυντικής ισχύος (Sea Shield) και η προκεχωρημένη παρουσία
ναυτικών δυνάμεων (Sea Basing) όλες διασυνδεδεμένες σε ένα πλέγμα
γνωστό ως FORCEnet. Αυτό οριζόταν ως ένα «οικοδόμημα» βέλτιστης συνεργασίας προσωπικού και μέσων σε δικτυοκεντρικό περιβάλλον. Ανάμεσα στις
επιταγές του νέου πλαισίου κορυφαία ήταν η απαίτηση ύπαρξης συστημάτων
ISR για την παροχή μέγιστης αντίληψης της κατάστασης και την υποδομή
συνεργασίας με τα υπόλοιπα μέσα ναυτικού πολέμου αλλά και τους άλλους
κλάδους της αμερικανικής πολεμικής μηχανής. Το νέο ΜΜΑ θα αποτελούσε
έτσι μια από τις κύριες πλατφόρμες ISR, με πλήρη υποδομή διασυνδεσιμότητας και δυνατότητα εξέλιξης ώστε να μπορεί να καλύπτει τις μελλοντικές
ανάγκες. Μία από τις τελευταίες αφορούσε στον ραγδαία εξελισσόμενο τομέα
των μη επανδρωμένων αεροχημάτων, για τα οποία το Αμερικανικό Ναυτικό
επεδίωκε μια μεγάλη δέσμη προγραμμάτων. Ανάμεσά τους είναι το BAMS