Η βρετανική περίπτωση των P-1
Όπως είναι γνωστό , το Ηνωμένο Βασίλειο απώλεσε τη δυνατότητα διεξαγωγής αεροπορικών επιχειρήσεων ναυτικής συνεργασίας με την απόσυρση των τελευταίων HS Nimrod Mk2 στα μέσα του 2011 και της ακύρωσης του αντικαταστάτη τους με το πρόγραμμα Nimrod MRA4 έναν χρόνο νωρίτερα , στο πλαίσιο των μεγάλων περικοπών της αναθεώρησης SDSR ( Strategic Defence and Security Review ) του 2010 . Έκτοτε οι σχετικές επιχειρήσεις διεξάγονται σε μικρή κλίμακα με άλλα μέσα και η RAF για τη συντήρηση των ικανοτήτων του προσωπικού της στα συγκεκριμένα καθήκοντα υλοποιεί από το 2012 το πρόγραμμα « Seedcorn ». Σε αυτό πληρώματα αποστολής των Nimrod μετέχουν σε πτήσεις ναυτικής συνεργασίας με αεροπλάνα συμμαχικών χωρών , όπως καναδικά CP-140 , αυστραλιανά και νεοζηλανδικά P-3 καθώς και P-8 του Αμερικανικού Ναυτικού . Το πρόγραμμα « Seedcorn » ανανεώθηκε για άλλα τρία χρόνια στα τέλη του περασμένου Ιουλίου . Σύμφωνα με τον υπουργό Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου , Λόρδο Earl Howe , « η ικανοποίηση της απαίτησης για νέο ΑΦΝΣ θα ενταχθεί στo επόμενο SDSR για άμεση υλοποίηση , ενώ αναζητείται και ενδιάμεση λύση , ανάλογα με την πρόταση που θα υιοθετηθεί ». Οι υποψηφιότητες για το νέο βρετανικό αεροσκάφος ναυτικής συνεργασίας είναι αρκετές , συμπεριλαμβανομένου και του Sea Hercules , το οποίο προτείνει η Lockheed Martin , μιας και η RAF είναι ήδη ένας από τους μεγαλύτερους χρήστες C-130J . Μέχρι σήμερα όμως και δεδομένου ότι δεν υφίσταται στον ορίζοντα κάποια εγχώρια βρετανική σχεδίαση , τις περισσότερες πιθανότητες συγκεντρώνει η υιοθέτηση του P-8 σε μια έκδοση ειδικά προσαρμοσμένη στις ανάγκες του Ηνωμένου Βασιλείου , που θα ενσωματώνει και βρετανικό εξοπλισμό . Υπό αυτό το πρίσμα , το P-1 θα μπορούσε να αποτελέσει μια ενδιαφέρουσα εναλλακτική επιλογή , κάτι
για το οποίο φαίνεται ότι υπάρχει και έντονη επιθυμία της Ιαπωνίας , έχοντας πραγματοποιήσει την πρώτη επίσημη ενημέρωση της βρετανικής πλευράς στο Farnborough του 2014 . Οι χώρες που έχουν ανάγκες για ΑΦΝΣ της κατηγορίας του P-1 δεν είναι πολλές και τη μικρή αυτή αγορά επιχειρεί να μονοπωλήσει η Boeing με το P-8 . Έτσι , η υποψηφιότητα του Kawasaki θα ταράξει τα νερά , αναχαιτίζοντας μάλιστα και προθέσεις άλλων κατασκευαστών να προσφέρουν μετασκευασμένα επιβατικά ως ναυτικά περιπολικά στα χνάρια του Poseidon , όπως η Airbus και η Embraer . Αν και όπως υπογραμμίσαμε πολλές από τις πτυχές του προγράμματος P-1 παραμένουν άγνωστες , το ιαπωνικό ΑΦΝΣ ίσως καταστεί ανταγωνιστικό με τις κατάλληλες προϋποθέσεις από πλευράς βιομηχανίας και κρατικής ιαπωνικής υποστήριξης . Ιδιαίτερα ενδιαφέρον σχετικό στοιχείο αποτελεί το θέμα του κόστους , στο οποίο , και με βάση την παραγγελία των 20 P-1 του 2015 που προαναφέρθηκε , το κάθε Kawasaki φέρεται να κοστίζει περίπου 140 εκατομμύρια δολάρια , αν και δεν είναι γνωστό εάν αυτό το κόστος περιλαμβάνει και την απόσβεση των επενδύσεων έρευνας και ανάπτυξης , που ίσως χρειαστεί να πληρώσει ένας υποψήφιος διεθνής πελάτης . Την ίδια στιγμή η βασική τιμή ( fly away price ) του P-8 για το Αμερικανικό Ναυτικό είναι περίπου 172 εκατομμύρια δολάρια , ενώ η Αυστραλία πληρώνει για κάθε Poseidon που έχει παραγγείλει περίπου 360 εκατομμύρια δολάρια , τιμή που περιλαμβάνει και το κόστος « πακέτου » υποστήριξης . Το σίγουρο είναι ότι το ιαπωνικό αεροσκάφος , που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ιαπωνικής εθνικής πολιτικής NDPG ( National Defense Planning Guidance ) και ειδικότερα της υλοποίησης « διαρκούς στρατηγικής ISR ( Intelligence , Surveillance , Reconnaissance )» στις ζώνες συμφερόντων τής ασιατικής χώρας , θα εδραιώνει συνεχώς τη θέση του . περιβάλλον ( sea clutter ). Η τεχνολογία ακυρώνει ουσιαστικά την κίνηση του αεροσκάφους σε όλους τους άξονες , επιτρέποντας την αποκάλυψη και ιχνηλάτηση μικρών στόχων , με το ραντάρ να προσφέρει πολλαπλές λειτουργίες , συμπεριλαμβανομένων των SAR ( Synthetic Aperture Radar ) και ISAR ( Inverse SAR ). Ο δεύτερος αισθητήρας υποστήριξης αποστολής είναι ο ερευνητής μαγνητικών ανωμαλιών MAD ( Magnetic Anomaly Detector ) Mitsubishi Electric HSQ-102 εγκατεστημένος σε προέκταση της ουραίας ατράκτου . Θα πρέπει και πάλι να σημειωθεί ότι το P-8A δεν διαθέτει τέτοιο εξοπλισμό , καθώς στο πλαίσιο ανάπτυξης του αεροσκάφους το 2008 η NAVAIR ( Naval Air Systems Command ) εξάλειψε αυτήν την υποδομή , που κρίθηκε « μη απαραίτητη » για το προφίλ της αποστολής του Poseidon , εξοικονομώντας περίπου 1.600 κιλά από το βάρος του αεροσκάφους προς όφελος της εμβέλειας / αυτονομίας . Στο κάτω μέρος του ρύγχους , εμπρός από το ριναίο σκέλος βρίσκεται ο πυργίσκος FLIR HAQ-2 της Fujitsu , πλήρως διασυνδεδεμένος με τους υπόλοιπους αισθητήρες και με δυνατότητα αμφίδρομης ανταλλαγής και ιχνηλάτησης στόχων ανάμεσά τους . Στο επάνω και πρόσθιο μέρος της ατράκτου βρίσκεται ο θόλος του ESM HLR- 109B της Mitsubishi Electric Corporation ( MEC ) με μια δευτερεύουσα κεραία κάτω από το πιλοτήριο . Αμέσως πίσω του βρίσκεται ένας μικρότερος θόλος για το δορυφορικό σύστημα επικοινωνιών ( Satcom ) Superbird και μπροστά από το αλεξήνεμο υπάρχουν οι κεραίες του A-IFF . Το σύνολο των αισθητήρων του αεροσκάφους είναι διασυνδεδεμένο μέσω του συστήματος διεύθυνσης μάχης ACDS HYQ-3 ( Advanced Combat Direction System ) επίσης της MEC , που επεξεργάζεται τα στοιχεία τους και δημιουργεί για τους TACCO μια συγχωνευμένη εικόνα , ενισχυμένη και από εξωτερικές πηγές μέσω Link 16 . To σύστημα χρησιμοποιεί τεχνητή νοημοσύνη για την ολοκλήρωση και επεξεργασία των δεδομένων , ώστε να μειώνεται ο φόρτος εργασίας των χειριστών και να διευκολύνεται η λήψη αποφάσεων με υψηλής πιστότητας απεικόνιση της τακτικής κατάστασης . Σύμφωνα με τη Mitsubishi Electric το σχετικό λογισμικό είναι σήμερα από τα πλέον προηγ-
10 / 2015 81