διαστημα Virgin Galactic , « γύρος δεύτερος »
διαστημα Virgin Galactic , « γύρος δεύτερος »
O LauncherOne είναι η μεγάλη ελπίδα για να βάλει την Virgin Galactic σε ανταγωνιστική τροχιά εκτοξεύσεων μικρών δορυφορικών φορτίων .
Η εκτέλεση διαδικασιών στις διάφορες φάσεις της απαιτητικής πτήσης του SS2 έχουν επίσης αναθεωρηθεί . πρώτου σκάφους , με καύσιμο HTPB ( Hydroxyl-Terminated PolyButadiene ) και N2O ως οξειδωτικό , που αποτελούσε και την αρχική επιλογή των σχεδιαστών πριν γίνει η αλλαγή τον Μάιο του 2014 σε καύσιμο με βάση το πολυαμίδιο στο SS2 Νο1 . Η μοιραία μάλιστα πτήση του VSS Enterprise ήταν και η πρώτη με το « πλαστικό » καύσιμο . Η αλλαγή όμως δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την κατάληξή της και εστιάζεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι η εταιρεία πειραματίζεται και στα δύο είδη καυσίμων , διευρύνοντας τις γνώσεις της και για άλλες εφαρμογές , όπως θα δούμε παρακάτω . Στατικές δοκιμές μέγιστης ισχύος και πλήρους διάρκειας ( 60 δευτερολέπτων ) του προφίλ πτήσης του SS2 με
Τα υπέρ και κατά της εναέριας άφεσης
Τα πλεονεκτήματα των αεροεκτοξευόμενων δορυφορικών φορέων συνίστανται στο ότι με τη μεταφορά του πυραύλου σε ύψος , κάτω από αεροπλάνο , αποφεύγεται η πτήση μέσα από τα πυκνότερα στρώματα της ατμόσφαιρας και παράλληλα « εξοικονομείται » η προσπάθεια κατανίκησης της βαρύτητας στο πρώτο στάδιο της ανόδου . Οι βασικοί αρνητικοί παράγοντες σε μια κλασική εκτόξευση από το έδαφος είναι : * Η αεροδυναμική οπισθέλκουσα στα χαμηλότερα , πυκνότερα στρώματα της ατμόσφαιρας που περιορίζει τη δυνατότητα επιτάχυνσης . Αντίθετα , η εναέρια άφεση στην αραιότερη , ανώτερη ατμόσφαιρα έχει σημαντικά μικρότερη οπισθέλκουσα και προσδίδει και αρχική ταχύτητα , αυτή του αεροπλάνου-φορέα . * Στην πυκνή ατμόσφαιρα η απόδοση ενός πυραυλοκινητήρα μειώνεται , καθώς μέρος της κινητικής ενέργειας των καυσαερίων ( στα οποία βασίζεται η πρόσθια κίνηση ) αναλώνεται στην κατανίκηση της ατμοσφαιρικής πίεσης . Η απώλεια στο επίπεδο της θάλασσας μπορεί να φτάνει και το 25 %. * Στη φάση της εκτόξευσης το 80 % περίπου της ώσης του πυραυλικού φορέα αναλώνεται στην υπερνίκηση της βαρύτητας παρά στην επιτάχυνσή του . Το μειονέκτημα βέβαια είναι ότι ο πυραυλικός φορέας περιορίζεται από τη μεταφορική ικανότητα του αεροσκάφους και κατ ’ ανάγκη δεν μπορεί να είναι πολύ βαρύς ή μεγάλος σε διαστάσεις και όγκο . τον νέο κινητήρα πραγματοποιήθηκαν μέσα στο Καλοκαίρι βελτιστοποιώντας την καμπύλη λειτουργίας . Σύμφωνα με τον George Whitesides , ένας από τους στόχους είναι η ομαλοποίηση της παραγωγής ώσης , ώστε οι δυνάμεις που αναπτύσσονται και οι αντίστοιχες επιταχύνσεις G « να κινούνται σε ένα πιο άνετο φάσμα για τους επιβάτες του SS2 ». Με την ολοκλήρωση των στατικών δοκιμών , το SS2 No2 θα ακολουθήσει την πορεία του προκατόχου του : δέσμιες πτήσεις κάτω από το WhiteKnightTwo και αφέσεις για πτήση ανεμοπορίας , πριν ξεκινήσει δοκιμές με τον κινητήρα σε λειτουργία στα 50.000 πόδια και σταδιακή άνοδο στα 300.000 + πόδια και πριν πιστοποιηθεί η πρώτη εμπορική πτήση . Ελπίδα της Virgin Galactic είναι ότι η τελευταία θα πραγματοποιηθεί μέσα στο 2016 , ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο , έστω και αν το SS2 No2 δεν ξεκινά από το μηδέν , αλλά χτίζει πάνω στην εμπειρία που έχει ήδη αποκτηθεί .
LauncherOne
Το άλλο πρόγραμμα που συνεχίζει να επιδιώκει η Virgin Galactic είναι το όχημα τροχιακών εκτοξεύσεων LauncherOne , που ανακοινώθηκε αρχικά τον Ιούλιο του 2012 , αλλά παρουσιάστηκε και πάλι ανανεωμένο τον περασμένο Σεπτέμβριο . Το σύστημα αφορά σε έναν αεροεκτοξευόμενο πύραυλο , που αφήνεται σε ύψος από αεροπλάνο-φορέα πριν πυροδοτήσει τον δικό του κινητήρα , με δυνατότητα τοποθέτησης φορτίου 100 κιλών σε ηλιοσύγχρονη τροχιά ( που επιζητείται σε εφαρμογές τηλεπισκόπησης ) και 230 κιλών για άλλες εφαρμογές LEO ( Low Earth Orbit ) με κόστος κάτω των 10 εκατομμυρίων δολαρίων . Στην αρχική διαμόρφωση ο LauncherOne ήταν ένας διώροφος πύραυλος υγρών καυσίμων με κινητήρες Newton 1 και Newton 2 αντίστοιχα , που θα μεταφερόταν στο ύψος άφεσης κάτω από το WhiteKnightTwo . Οι όποιες εξελίξεις κρατήθηκαν μακριά από τη δημοσιότητα , κάτι όχι περίεργο , λόγω και του έντονου ανταγωνισμού που υπάρχει γενικότερα στον χώρο των εκτοξεύσεων μικρών διαστημικών φορτίων γενικότερα , αλλά και στους αεροεκτοξευόμενους φορείς ειδικότερα . Έτσι , για παράδειγμα , η Orbital Sciences με τον Pegasus / XL είναι η εδραιωμένη δύναμη στον χώρο . Ένας άλλος πρόσφατος διεκδικητής είναι η Stratolaunch του γνωστού πολυδισεκατομμυριούχου Paul G . Allen με τη συνεργασία του Burt Rutan στο αεροσκάφος-φορέα ( ιδρυτής της Scaled Composites , που έχει σχεδιάσει όλα τα αεροχήματα της Virgin Galactic-WhiteKniteOne / Two και SpaceShipOne / Two ). Ισχυρός όμως ανταγωνισμός σε « οικονομικές υπηρεσίες τοποθέτησης μικρών δορυφόρων σε τροχιά » υφίσταται και από ένα πλήθος άλλων εταιρειών με μικρούς πυραυλικούς φορείς , ενώ και « μεγάλοι »
98 11 / 2015