Στα μέσα Οκτωβρίου 2015 η Αμερικανική Ακτοφυλακή (USCG,
US Coast Guard) προγραμματιζόταν να υποδεχθεί πανηγυρικά
το πρώτο από τα 14 C-27J ή HC-27J κατά τη δική της ονοματολογία, βαμμένο στο χαρακτηριστικό λευκό και κόκκινο livery
των ιπτάμενων (και πλωτών) μέσων της. Το αεροπλάνο είχε
παραληφθεί περίπου έναν χρόνο νωρίτερα, τον Νοέμβριο του
2014, σε συνέχεια της απόφασης του Πενταγώνου να αξιοποιήσει τα Spartan του προγράμματος JCA, που μετά τον τερματισμό του και την απόσυρσή τους από τις μονάδες της Αεροπορικής Εθνοφρουράς τέθηκαν σε προσωρινή αποθήκευση στο
«νεκροταφείο» της AMARG. Πολύ πιο μακριά από τα φώτα της
δημοσιότητας, η Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων US SOCOM
(United States Special Operations Command) αξιοποιεί τα
επτά δικά της C-27J, προσθέτοντάς τα σε μια συλλογή «παρά-
ταιρων» τύπων που διαθέτει. Αν και οι περισσότεροι θυμούνται την ακύρωση του JCA ως
την απαρχή των «ορφανών» αμερικανικών Spartan, στην πραγματικότητα το όλο ζήτημα
ανάγεται σε έναν κλώνο άλλου προγράμματος που ελάχιστοι γνωρίζουν, το Walrus HULA
(Hybrid Ultra Large Aircraft) που χρηματοδοτούσε η DARPA στις αρχές της προηγούμενης
δεκαετίας. Το πρόγραμμα επίδειξης τεχνολογίας αφορούσε σε μια οικογένεια μεταφορικών, υψηλής τεχνολογίας αεροστάτων (βαρύτερων του αέρα), σε ένα φάσμα μοντέλων
από γιγάντια σκάφη που θα μετακινούσαν 100-500 τόνους σε αποστάσεις μέχρι και 22.000
χιλιομέτρων, έως και μικρότερες τακτικές εκδόσεις που θα μετέφεραν το φορτίο ενός C-130
(18 τόνους) εντός του θεάτρου επιχειρήσεων. Η ιδέα ίσως ήταν ελκυστική για το μέλλον,
αλλά στην κορύφωση της επιχείρησης «Enduring Freedom» και των αμερικανικών επεμβάσεων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν με δεδομένες ανάγκες και στα δύο μέτωπα, αποτελούσε
απόμακρη επιστημονική φαντασία. Το πρωτότυπο «μικρό» Walrus επρόκειτο να πετάξει το
2008, αλλά το 2006 η χρηματοδότησή του περικόπηκε στο μεγαλύτερο μέρος της, για να
εξαφανιστεί εντελώς την επόμενη χρονιά, ακυρώνοντας έτσι το πρόγραμμα στην πράξη.
11/2015
69