μαχητικών που αποκτήθηκαν τελικά παραμένουν σε πολλές πτυχές ασαφή . Για μεγάλο χρονικό διάστημα διάφορες πηγές ( που αναμασούσαν όμως τα ίδια « στοιχεία ») ανέφεραν ότι το Ιράν παρέλαβε « πολλές δεκάδες F-7N / TF- 7N » με κάποιες από αυτές να προσδιορίζουν τον αριθμό σε 150 , 166 ή ακόμη 200 , ενώ άλλοι μιλούσαν για προθέσεις απόκτησης « έως και 250 αεροσκαφών ». Δεν υπάρχει όμως κανένα στοιχείο που να υποστηρίζει ότι η ιρανικές προμήθειες έφτασαν ποτέ σ ’ αυτά τα επίπεδα . Αντίθετα όλα τα υπάρχοντα στοιχεία , συμπεριλαμβανομένων και αριθμών σειράς παραγωγής από κινεζικά αρχεία , συνηγορούν ότι η IRIAF δεν παρέλαβε ποτέ τόσο μεγάλους αριθμούς F-7 . Μια αρχική παραγγελία για 44 αεροσκάφη αναφέρεται ότι δόθηκε στο Πεκίνο το 1985 , παραλαμβάνοντας τα πρώτα 15 F-7N και 5 FT-7N έναν χρόνο αργότερα , αν και τα αεροπλάνα αυτά δεν φαίνεται να αξιοποιήθηκαν στη διάρκεια του πολέμου με το Ιράκ . Υπάρχουν επίσης αναφορές ότι το 1987 παραλήφθηκαν έως και 50 F-6 ( το κινεζικό αντίγραφο του MiG-19 ) πιθανότατα ως λύση ανάγκης για την κάλυψη των πιεστικών ιρανικών αναγκών , ενώ κάποιοι σημειώνουν ότι ίσως δεν επρόκειτο καν για καινούργια αλλά για μεταχειρισμένα μαχητικά . Μια επιπλέον παρτίδα 30-35 F-7N φέρεται να παραλήφθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 90 , αν και οι γνώμες περί αυτής διίστανται επίσης . Άλλοι θεωρούν ότι επρόκειτο για πρώτη « δόση » μιας δεύτερης παρτίδας 50-70 αεροσκαφών και κάποιοι υποστηρίζουν ότι ήταν απλά το συμπλήρωμα της αρχικής παραγγελίας . Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από πηγές που υποστηρίζουν ότι το Ιράν παρέλαβε και τρίτη παρτίδα 25-30 F-7 την περίοδο 1992-1996 έναντι τρίτης παραγγελίας 70 . Το πιθανότερο είναι ότι η IRIAF παρέλαβε 50-70 F-7Ν / FT-7Ν ( ίσως και 100 , εάν πράγματι υπήρξε τρίτη παρτίδα ), ενώ υπάρχουν πληροφορίες ότι το « πακέτο » περιλάμβανε και 2.500 πυραύλους αέρος-αέρος ( PL-2 / PL-2A και PL7 ). Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες αναφέρουν « παραδόσεις-παραχωρήσεις δεκάδων F-7 από τα ιρανικά αποθέματα την περίοδο 1992-1997 » στο Σουδάν και την Τανζανία . Είναι έτσι πιθανό
Περίπου 70 -75 F-4E πιστεύεται ότι παραμένουν ακόμη σε υπηρεσία .
Τα F-4 έγιναν πλατφόρμες ιρανικής σχεδίασης όπλων , κυρίως αέρος-εδάφους / επιφανείας . ότι κάποια από τα κινεζικά αεροπλάνα προορίζονταν για τις αφρικανές χώρες και πέρασαν μέσω Ιράν ή μεταβιβάστηκαν στη συνέχεια από το ιρανικό οπλοστάσιο . Θολό όμως είναι και το πλαίσιο του τι ακριβώς είναι η έκδοση « -7N » που απέκτησε η IRIAF . Ιρανικές πηγές αναφέρουν ότι « βασίζεται στο F-7M AirGuard », ένα « δυτικοποιημένο » μοντέλο του J-7II που αναπτύχθηκε και αγοράστηκε από το Πακιστάν , φέροντας αρκετά απάρτια δυτικής προέλευσης . Οι πηγές αυτές αναφέρουν ( αν και με πολλές αντιφάσεις ) ότι το F-7N είναι ένα F-7M με αρκετές από τις βελτιώσεις του , χωρίς όμως τον περισσότερο δυτικό εξοπλισμό , αφού , για παράδειγμα , διατηρεί το κινεζικό ραντάρ SY-80 . Σημειώνουν μάλιστα ότι υπήρξε κάποια στιγμή πρόθεση εκσυγχρονισμού των αεροσκαφών αυτών με ραντάρ Grifo 7 της FIAR ( νυν SELEX Galileo ), και άλλα ιταλικής προέλευσης συστήματα με τη βοήθεια της Chendgu , αλλά « η έλλειψη χρηματοδότησης » ( ίσως να ίσχυε και εμπάργκο ) ακύρωσαν το πρόγραμμα . Από την άλλη , η ίδια η IRIAF δεν φαίνεται να είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένη με τα F-7N , περιορίζοντας τη χρήση του τύπου σε 2 Μοίρες και παραπονούμενη συνεχώς ότι η μόνη χρησιμότητά του είναι ως « μαχητικού άμυνας σημείου » και μάλιστα και αυτή με περιορισμένες δυνατότητες « απαιτώντας … υποστήριξη από άλλα ικανότερα μαχητικά ». Προβληματική αναφέρεται επίσης η συντήρηση και υποστήριξή τους ( μια εγχώρια γραμμή εργοστασιακής συντήρησης κινητήρων ξεκίνησε το 2011 ), αν και « αρκετά από αυτά παραμένουν σε υπηρεσία » με κλιμάκια από πολλές αεροπορικές βάσεις .
Οι μικροί αριθμοί των MiG-29 της IRIAF και η αδυναμία υποστήριξης οδήγησαν σε συρρίκνωση του στόλου .
03 / 2015 29