επειγόντως μια νέα πλατφόρμα κρούσης . Υπό το πρίσμα αυτό , το Su-24 φαινόταν ιδανικό και η αρχική απόφαση της ιρανικής ηγεσίας ήταν για την απόκτηση 28 αεροσκαφών . Σύντομα όμως και με δεδομένη την οικονομική κατάσταση της χώρας έπειτα από οκτώ χρόνια πολέμου , η προμήθεια περιορίστηκε σε μόλις 12 . Το « πισογύρισμα » αυτό εξουδετερώθηκε γρήγορα , όταν τον Ιανουάριο του 1991 ανάμεσα στα ιρακινά αεροπλάνα που « διέφυγαν » στο Ιράν εν μέσω του Πρώτου Πολέμου στον Κόλπο περιλαμβάνονταν και 24 Su- 24MK ! Η Βαγδάτη είχε παραγγείλει το 1989 36 « Fencer-D », οι παραδόσεις των οποίων ξεκίνησαν τον Φεβρουάριο του 1990 . Μέχρι την ιρακινή εισβολή στο Κουβέιτ τον Αύγουστο του 1990 η Μόσχα είχε παραδώσει 25 από τα αεροπλάνα , πριν σταματήσει η διαδικασία . Επιπλέον 20 χειριστές βρίσκονταν σε αρχική φάση μετάπτωσης , αν και μόλις 2 πληρώματα είχαν κριθεί ετοιμοπόλεμα . Κάποια εκπαίδευση συνεχίστηκε και μετά την αποχώρηση των Σοβιετικών εκπαιδευτών , αλλά η IRQF δεν φαίνεται να έκανε έτσι καμιά προσπάθεια να αξιοποιήσει τα Sukhoi στη διάρκεια του πολέμου . Τελικά , η « διαφυγή » στο Ιράν έγινε σε δύο φάσεις · μία τον Ιανουάριο με 10 αεροπλάνα και μία τον Φεβρουάριο με 14 , ενώ ένα παρέμεινε στο Ιράκ ( σύμφωνα με πληροφορίες , λόγω έλλειψης πληρώματος για να το πετάξει στο Ιράν ) και συνέχισε να υπηρετεί από τη βάση Habbaniyah στο Ταμούζ , μέχρι που τέθηκε εκτός ενεργείας στον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου . Η IRIAF ολοκλήρωσε την παραλαβή των δικών της « Fencer-D » τον Φεβρουάριο του 1992 , ενώ παράλληλα υπήρχε διαδικασία αξιοποίησης και των ιρακινών αεροπλάνων , με το σύνολο των 36 να κηρύσσονται επιχειρησιακά το 1994 , συγκροτώντας τρεις Μοίρες στην 7 η Βάση στο Σιράζ . Τα ολοκαίνουργα ιρανικά « Fencer-D » εντάχθηκαν γρήγορα και εύκολα σε υπηρεσία , χάρη και στο γεγονός της ύπαρξης της μεγάλης ποσότητας ανταλλακτικών που συνόδευε την αρχική ιρανική παραγγελία . Αντίθετα , 16 MiG-23 και 44 Su- 20 / -22 της IRQF που αναζήτησαν καταφύγιο σε ιρανικά αεροδρόμια το 1991 , είτε εγκαταλείφθηκαν ( και διαλύθηκαν στη συνέχεια ) είτε πέρασαν σε άλλες φιλικές προς την Τεχεράνη αεροπορίες ( αναφέρεται το Σουδάν ). Τα ιρανικά Su-24MK συνοδεύονταν και από ένα μεγάλο « πακέτο » όπλων ,
MiG-29A της 11ης Μοίρας με τέσσερις R-73 .
Κάποια από τα FT-7N χρησιμοποιούνται και στον ρόλο τής προκεχωρημένης εκπαίδευσης . συμπεριλαμβανομένων των κατευθυνόμενων βομβών KAB-500L , ατρακτιδίων πυροβόλων ( με δυνατότητα βύθισης των διπλών καννών ) SPPU-6 , καλάθων ρουκετών S-25 , πυραύλων αέρος-εδάφους Kh-9 ( AS-9 ), Kh-58 ( AS-11 ), Kh-25 ( AS-10 / -12 ) και Kh-29 ( AS-14 ), αν και αναφορές ( κυρίως από σαουδαραβικές πηγές ) για την ύπαρξη Kh-35 δεν επιβεβαιώνονται . Σ ’ αυτά τα όπλα προστέθηκαν και διάφορα άλλα ιρανικής προέλευσης , όπως η σειρά LGB Sattar-1 / -2 / -3-4 (« άστρο ») και οι ηλεκτρο-οπτικής καθοδήγησης ( EO ) Qassed (« αγγελιαφόρος »). Η IRIAF ενσωμάτωσε επίσης βόμβες αμερικανικής κατασκευής σειράς Mk8x με ρωσικές FAB 250 / 500 , καθώς και τα ιρανικά αντίγραφά τους ( OFAB 500 κ . ά .). Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια αναφορικά με την ιρανική υπηρεσία των Su-24 είναι η δυνατότητα μεταφοράς ατρακτιδίων εναερίου ανεφοδιασμού (« buddy-buddy ») UPAZ-1A , που επεκτείνουν την εμβέλεια των αεροσκαφών σε υποστρατηγικό επίπεδο . Τα ιρανικά Su-24MK μπορούν επίσης να ανεφοδιάζονται στον αέρα από Boeing 707-3J9C με ατρακτίδια « hose-and-drogue » Beech 1800 . Εκτός του κυρίαρχου ρόλου τους ως αεροσκαφών βαθιάς διείσδυσης / κρούσης , η IRIAF ανέπτυξε σύντομα στα Su-24MK δυνατότητες ναυτικής κρούσης . Άξονας αυτής της προσπάθειας ήταν η ενσωμάτωση του κινεζικού C . 801K και αργότερα του « εγχώριου » C . 802 . Το πλαίσιο της προμήθειας YJ-1 / C . 801 δεν είναι απόλυτα γνωστό , ενώ κάποιες πηγές αναφέρουν ότι κρίκος αυτής της συμφωνίας αποτέλεσε η παράδοση αριθμού BGM-84 Harpoon ή και Exocet από το ιρανικό οπλοστάσιο στην Κίνα , κάτι που δεν έχει επιβεβαιωθεί , αν και δεν θεωρεί-
03 / 2015 27