ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ
IRIAF
τους Sidewinder και έτσι οι πύραυλοι δεν μπορούσαν να
χρησιμοποιηθούν παρά σε πολύ βασική διαμόρφωση.
Δεδομένης και της παλαιότητας των συγκεκριμένων
βλημάτων αέρος-αέρος, αναζητήθηκαν άλλες λύσεις
με υποψηφιότητες που περιλάμβαναν τους κινεζικούς
PL-7, τους ρωσικούς R-73E (AA-11 «Archer» κατά
ΝΑΤΟ) και τους εγχώριους «Havapayeh» ημινεργού
καθοδήγησης ραντάρ της Babaiee Missile Industries.
Οι PL-7 προκρίθηκαν ως η πιο εύκολη περίπτωση (ίσως
και λόγω συνεργασίας με την κινεζική πλευρά) και τον
Μάρτιο του 2012 δύο κινεζικά βλήματα τοποθετήθηκαν
στα ακροπτερύγια ενός από τα ανακατασκευασμένα F.1
σε αρχικές δοκιμές συμβατότητας φόρτωσης. Θα περνούσαν αρκετοί μήνες πριν την πρώτη πτητική δοκιμή
το ίδιο Καλοκαίρι, ενώ οι δύο επιτυχημένες βολές εναντίον στόχων (TDU-11/B που εκτοξεύθηκαν από F-4D)
πραγματοποιήθηκαν στο τέλος του 2012. Επόμενη προσπάθεια της IACI ήταν η «πιστοποίηση» του R-73E που
θα αποτελούσε ένα τεράστιο βήμα, καθώς το ρωσικό
βλήμα «τέταρτης γενιάς» είχε υπέρτερες δυνατότητες.
Η προσαρμογή (σύμφωνα με πληροφορίες και με τη
βοήθεια της κατασκευάστριας εταιρείας ) έγινε με τη
μέθοδο «strap-on», δηλαδή με την εγκατάστασή του
ως ανεξάρτητης υποδομής με φορέα APU-73-1D στον
εξώτερο υποπτερυγικό πυλώνα και σε συνδυασμό με
υπολογιστή βολής και πίνακα ελέγχου στο πιλοτήριο. Οι
λειτουργικές δοκιμές που πραγματοποιήθηκαν το 2013
αποδείχθηκαν επιτυχημένες, αν και σύμφωνα με ιρανικές πηγές στη φάση αυτή δεν περιλαμβάνουν τη συνεργασία ή χρήση τού ραντάρ Cyrano και είναι άγνωστο εάν
και πότε θα γίνει κάτι τέτοιο. Οι ίδιες πηγές αναφέρουν ότι
η προσπάθεια συνεχίζεται από την IACI για την εξέλιξη
φορέων/αναρτήρων πολλαπλών φορτίων για τη μεταφορά βομβών, –κατευθυνόμενων και μη- πυραύλων
αέρος-εδάφους/επιφανείας, ατρακτιδίων στόχευσης/
αναγνώρισης και άλλων φορτίων. Αναφέρεται επίσης
προσπάθεια «πιστοποίησης» των κινεζικής κατασκευής
βλημάτων ναυτικής κρούσης C-802A ώστε τα F.1 να αποκτήσουν τέτοιο ρόλο.
26
03/2015
Άγνωστα
παραμένουν τα
περισσότερα
χαρακτηριστικά
της έκδοσης
F-7N που έχει
αποκτήσει το
Ιράν, αν και
αναφέρεται ότι
βασίζεται στο
F-7M.
Το αποτέλεσμα του προγράμματος «Habibi» επιδείχθηκε δημόσια με τη
συμμετοχή τεσσάρων ανακατασκευασμένων Mirage (φέροντας πυλώνες
και απορριπτόμενες δεξαμενές ) στην παρέλαση των ΕΔ στις 18 Απριλίου του
2014. Σύμφωνα με πληροφορίες που υπήρξαν τη συγκεκριμένη περίοδο, η
IRIAF έχει σήμερα στην κατοχή της 4 Mirage F.1EQ, 2 F.1EQ-2, ένα F.1EQ-4,
2 F.1EQ-5, 9 F.1EQ-6 και 7 F.1BQ-3, αν και τα επιχειρησιακά αεροσκάφη πιστεύεται ότι είναι μόλις 6-7. Η προοπτική όμως είναι να αξιοποιηθούν όσο το
δυνατόν περισσότερα από τα 25 μαχητικά που κληρονομήθηκαν από το Ιράκ,
με την 102 Μοίρα να εξοπλιστεί τουλάχιστον με 18 αεροπλάνα σε ρόλο αεράμυνας και ναυτικής κρούσης έως και το 2020.
Sukhoi Su-24MK
Τα F-7N
αποτέλεσαν
λύση ανάγκης
για την IRIAF,
που δεν είναι
ιδιαίτερα
ευχαριστημένη
από τις
επιδόσεις και
δυνατότητές
τους, ενώ
αντιμετωπίζει
προβλήματα και
με τη συντήρησή
τους.
Αν τα F-14 είναι τα ικανότερα αναχαιτιστικά της IRIAF, τα Su-24MK («FencerD» κατά ΝΑΤΟ) επιζητούν τον ίδιο τίτλο στον ρόλο της κρούσης. Ενδιαφέρουσα παράμετρο στο ζήτημα αποτελεί ο ισχυρισμός κάποιων πλευρών ότι το
Ιράν επί σάχη βολιδοσκόπησε την πιθανότητα απόκτησης του «αντίστοιχου»
αμερικανικού F-111 (και μάλιστα ίσως και το μαχητικό του Ναυτικού F-111B)
στα τέλη της δεκαετίας του 70, αλλά τελικά η Ουάσιγκτον «έπεισε» την Τεχεράνη να αγοράσει F-4 Phantom.
Το Ιράν έγινε ο πρώτος εξαγωγικός πελάτης για το Su-24 εκτός των μελών
του πάλαι ποτέ Συμφώνου της Βαρσοβίας και των αραβικών χωρών, αποτέλεσμα της προσέγγισης Τεχεράνης-Μόσχας μετά τον δεύτερο πόλεμο ΙράνΙράκ. Το σχετικό «πακέτο» όπλων ύψους 1,9 δισεκατομμυρίων δολαρίων
συμφωνήθηκε τον Ιούνιο του 1989 στη διάρκεια επίσημης επίσκεψης του
(τότε) Ιρανού ηγέτη Ραφζαντζανί στην ΕΣΣΔ και περιλάμβανε επίσης MiG29, όπως και μια «τεράστια ποσότητα ανταλλακτικών και όπλων» (καθώς οι
Ιρανοί είχαν ήδη την τραυματική εμπειρία της προσπάθειας υποστήριξης του
αμερικανικού υλικού).
Με τις πολεμικές απώλειες των F-4 την περίοδο 1980-1988 και τα Phantom
να έχουν σηκώσει το κύριο βάρος του αγώνα κατά του Ιράκ (με τις διαθεσιμότητες να κινούνται σε πολύ χαμηλό επίπεδο του 10-15%), η IRIAF χρειαζόταν