ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ IRIAF
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ IRIAF
Τα ιρανικά Su-24 έχουν δυνατότητα μεταφοράς ατρακτιδίων εναερίου ανεφοδιασμού (« buddy-buddy ») UPAZ-1A , που επεκτείνουν την εμβέλεια των αεροσκαφών σε υποστρατηγικό επίπεδο .
στις ίδιες διαστάσεις και αεροδυναμική διάταξη , με ορισμένες όμως διαφορές . Έτσι για παράδειγμα το προφίλ του διηλεκτρικού κώνου ραντάρ είναι διαφορετικό , κάτι που ίσως σημαίνει την υιοθέτηση διαφορετικού αισθητήρα . Επικρατέστερη άποψη αποτελεί ότι το νέο ραντάρ και ίσως και άλλα απάρτια προέρχονται από την οικογένεια των πυραυλικών αντιαεροπορικών συστημάτων Shahin / Shalamcheh , εξελικτικών αντιγράφων με τη σειρά τους του αμερικανικού MIM-23 HAWK , διατηρώντας τη λειτουργία καθοδήγησης ημιενεργού ραντάρ ( SAHR ) του τελευταίου . Αυτός φαίνεται να είναι και ο λόγος της εμφάνισης κατά καιρούς φωτογραφιών και βίντεο στα οποία μονάδες πυραύλων ΜΙΜ-23 / Shahin / Shalamcheh αναρτούνταν σε F-14 , προκειμένου να εξελιχθεί η συμβατότητα του συστήματος ελέγχου πυρός με το νέο βλήμα . Η πρώτη επιτυχημένη βολή Fakkur 90 πραγματοποιήθηκε , σύμφωνα με ιρανικά ΜΜΕ , το 2013 εναντίον « υψηλά ιπτάμενου και ταχέως κινούμενου στόχου ». Αμέσως μετά ανακοινώθηκαν παραγγελίες για 150 βλήματα , παραδοτέα έως και το 2016 .
Mirage F1EQ / BQ
Για να ιχνηλατήσει κανείς την πορεία της προσθήκης των γαλλικών μαχητικών στο ιρανικό οπλοστάσιο , θα πρέπει να γυρίσει το ρολόι πίσω στις 26 Ιανουαρίου 1991 . Μια εβδομάδα νωρίτερα , στις 17 Ιανουαρίου 1991 , η συμπαράταξη των δυτικών δυνάμεων είχε ξεκινήσει την επιχείρηση « Desert Storm » εναντίον του Ιράκ ως συνέχεια της « Desert Shield ». Ήταν τότε που η ιρακινή ηγεσία πήρε την απόφαση να προσπαθήσει να « διασώσει » από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς όσα περισσότερα από τα αεροσκάφη της αεροπορίας της μπορούσε , επιλέγοντας τη μεταφορά τους στο γειτονικό Ιράν , μια χώρα με την οποία μόλις πριν τρία χρόνια βρισκόταν σε πόλεμο για μία σχεδόν δεκαετία , προκαλώντας εκατόμβες θυμάτων . Τη συγκεκριμένη περίοδο η ιρακινή αεροπορία ( IQF ) διέθετε 76 Mirage F . 1EQ / BQ ( διαφόρων εκδόσεων ) μοιρασμένα ανάμεσα σε δύο βάσεις , περισσότερα από τα μισά στη Saddam Air Base στα βόρεια της χώρας . Το πρωινό εκείνο του Ιανουαρίου και ενώ τα συμμαχικά αεροσκάφη ισοπέδωναν συστηματικά τις ιρακινές υποδομές , 25 από τα Mirage μαζί με δεκάδες ακόμη ιρακινά αεροσκάφη ξεκίνησαν ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή , καταλήγοντας σε διάφορα ιρανικά αεροδρόμια . Οι λεπτομέρειες αυτής της « μεγάλης φυγής » ( συμπεριλαμβανομένης της στάσης της Τεχεράνης αλλά και της δυτικής συμμαχίας ) παραμένουν σε μεγάλο βαθμό άγνωστες . Τα ιρακινά αεροπλάνα παρακρατήθηκαν και τελικά κατασχέθηκαν ως πολεμικές αποζημιώσεις , ενώ οι φυλακισμένοι πιλότοι τους απέκτησαν καθεστώς αιχμαλώτου πολέμου . Τα περισσότερα μαχητικά
αποθηκεύτηκαν στις βάσεις στις οποίες είχαν καταλήξει , ανάμεσά τους και τα 25 F . 1 , συγκεντρωμένα στην 3 η Αεροπορική Βάση στο Χαμαντάν , έδρα μονάδων ιρανικών F-4 . Θα χρειαζόταν να περάσουν τρία χρόνια μέχρι τον Μάιο του 1993 , έως ότου το πρώτο από αυτά πετάξει ξανά στα πλαίσια ενός προγράμματος αξιοποίησης του πρώην ιρακινού υλικού . Το μονοθέσιο F . 1EQ-6 πέταξε ένας πιλότος-δοκιμαστής Phantom με τη βοήθεια τεχνικών F-4 , χωρίς εγχειρίδια και μόνο με τις … συμβουλές ενός Ιρακινού χειριστή , αφού πραγματοποίησε αρκετές δοκιμές τροχοδρόμησης , πριν βρεθεί για πρώτη φορά στον αέρα . Η προσπάθεια δεν είχε άμεση συνέχεια και η επόμενη φάση της ήταν τον Αύγουστο του 1995 με την ενεργοποίηση δύο διθέσιων F1BQ-3 , προκειμένου να δημιουργηθεί υποδομή εκπαίδευσης και προετοιμασίας νέων χειριστών . Η διαδικασία -παράταιρο έργο για την 3 η Βάση- ήταν μάλλον αργή , αλλά τον Απρίλιο του 1997 τέσσερα από τα Mirage , συμπεριλαμβανομένων των δύο διθέσιων , πήραν μέρος σε άσκηση έπειτα από ανάπτυξη στην 9 η Βάση στο Μπαντάρ Αμπάς . Σύμφωνα με τις πληροφορίες που υπάρχουν , το πιλοτικό πρόγραμμα είχε διάφορες πτυχές μαζί με την αξιοποίηση των γαλλικών αεροσκαφών με αμερικανικό εξοπλισμό και οπλισμό , όπως AIM- 9J σε εκτοξευτές LAU-7A στα ακροπτερύγια ( μια τροποποίηση ανάλογη αυτής της ΠΑ στα F . 1CG ), ενώ τροποποιημένοι πυλώνες από F-5E / F επέτρεψαν την ανάρτηση απορριπτόμενων δεξαμενών των 275 γαλονιών κάτω από την πτέρυγα . Ανάμεσα στο 1997 και το 1999 ενεργοποιήθηκαν άλλα έξι αεροσκάφη και η ηγεσία της IRIAF προχώρησε στη συγκρότηση της 142 Μοίρας στην 14 η Βάση στο Μασχάντ , που σταδιακά ενισχύθηκε , με τη δύναμή της να φτάνει τελικά τα 14 ή 15 αεροπλάνα . Η πορεία όμως ανακόπηκε τον Ιούλιο του 2001 , επειδή ένα από τα αεροπλάνα συνετρίβη από βλάβη υδραυλικών κοντά στη βάση και ο πιλότος του σκοτώθηκε , όταν αστόχησε το εκτινασσόμενο κάθισμα του Mirage . Έπειτα από αξιολόγηση του προγράμματος και καθώς κρίθηκε ότι τα F . 1 είχαν τελικά μικρή συνεισφορά στην ιρανική άμυνα , αποφασίστηκε η απόσυρση των αεροσκαφών και η διάλυση της 142Μ . Τα Mirage που είχαν αξιοποιηθεί , αποθηκεύτηκαν μέσα σε καταφύγια και υπήρξαν κάποιες προβλέψεις για τη διατήρησή τους για πιθανή μελλοντική χρήση . Επόμενη , αν και πρόσκαιρη εμφάνιση του τύπου , ήταν τον Απρίλιο του 2008 όταν δόθηκε εντολή συμμετοχής τριών αεροσκαφών στην ετήσια παρέλαση της ημέρας των ενόπλων δυνάμεων . Αναφέρεται ότι η διαταγή αυτή αντανακλούσε την επιθυμία της στρατιωτικής ιρανικής ηγεσίας να προχωρήσει εκ νέου στην αξιοποίηση των γαλλικών μαχητικών , στο πλαίσιο μιας ευρύτερης προσπάθειας αύξησης της μαχητικής ικανότητας των ιρανικών ΕΔ εκείνη την περίοδο . Τρία από τα αεροπλάνα που ήταν αποθηκευμένα στο
24 03 / 2015