ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ
ΚΕΑΤ-ΣΟΤ 40 Χρόνια
με την εμπειρία των 40 χρόνων λειτουργίας του αποτελεί πάντα ένα
δυναμικό όργανο πολλαπλασιασμού της αεροπορικής ισχύος συμβάλλοντας τα μέγιστα στην υπεράσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας.
Μια διαρκής, δυναμική εξέλιξη
Στα χρόνια που ακολούθησαν το Σχολείο αναβαθμίστηκε με την εισαγωγή
όλων των Μοιρών υπό τις διαταγές του Αρχηγείου Τακτικής Αεροπορίας και
σε όλο το φάσμα των αποστολών που μπορούσαν να εκτελέσουν.
Η προχωρημένη για την εποχή κίνηση της δημιουργίας του Σχολείου δικαίωσε πλήρως τους θεμελιωτές του. Σήμερα το ΣΟΤ εξακολουθεί να λαξεύει πολεμιστές, εμβαθύνοντας στις σύγχρονες αεροπορικές επιχειρήσεις, αναθέτοντάς τους την ευθύνη της σχεδίασης σύνθετων αποστολών και την ηγεσία
COMAO. Το Σχολείο παρέχει όλα τα εφόδια που απαιτούνται για να ανταποκριθεί ο Ιπτάμενος στις επιχειρησιακές απαιτήσεις, θέτοντας του και την ευθύνη
της συνεχούς έρευνας, αφού το αντικείμενο του αεροπορικού πολέμου είναι
τεράστιο, συνεχώς εξελισσόμενο και πραγματικά ανεξάντλητο. Έτσι το ΣΟΤ
Το F-4E και το χάσμα που δημιούργησε από την πρώτη και δεύτερη πρώιμη
γενιά μαχητικών και η πλήρης αξιοποίησή του υπήρξε η αιτία και η βάση πάνω
στην οποία θεμελιώθηκε το ΣΟΤ.
14
06/2015
Η ΠΑ της δεκαετίας του 70 εμπλουτίστηκε με μεγάλο αριθμό νέων
αεροσκαφών F-4E, των οποίων η βέλτιστη αξιοποίηση έγινε η βάση
του οράματος των δημιουργών του Σχολείου Όπλων Τακτικής (βλέπε Π&Δ Νο 341, «Τέσσερις δεκαετίες Ελληνικά Phantom, Ο «θρύλος» στα 40!»).
Τα διδάγματα του πολέμου στο Βιετνάμ και η μεγάλη αλλαγή που
επέφερε το Phantom II στις εφαρμοζόμενες τακτικές δημιούργησαν την απαίτηση παροχής προηγμένης επιχειρησιακής πτητικής εκπαίδευσης στην εναέρια μάχη. Για την εποχή του και τη
συγκεκριμένη περίοδο το F-4E ήταν κάτι σαν το σημερινό F-15E:
διθέσιο, δικινητήριο, με εξαιρετικές επιδόσεις, μεγάλο οπλικό
φορτίο και δυνατότητα αγώνα BVR μέρα και νύχτα. Άλλωστε, μέχρι και την εισαγωγή του Eagle σε υπηρεσία ήταν το μαχητικό που διέθετε
κορυφαίες επιδόσεις με έναν από τους καλύτερους λόγους ώσης/βάρους.
Επιπλέον, πριν από την εμφάνιση του Phantom, οι τακτικές στην αναχαίτιση ήταν διαδικασία σχεδόν αποκλειστικά εξαρτημένη από τις οδηγίες τού
δικτύου ραντάρ αεράμυνας, αφαιρώντας έτσι το στοιχείο της πρωτοβουλίας
από τον πιλότο, τουλάχιστον έως και τη «διασταύρωση» (merge) με τον
εχθρικό σχηματισμό. Το ισχυρό για την εποχή ραντάρ τού F-4E πρόσφερε στο
διμελές πλήρωμα έγκαιρη αποκάλυψη των στόχων στην περιοχή που τους
είχε υποδείξει το επίγειο σύστημα επιτήρησης, προσδίδοντας στη συνέχεια
πολύ καλύτερη εικόνα για την αντιμετώπιση της τακτικής κατάστασης. Πέρα
όμως από το χάσμα των ηλεκτρονικών, τα έμπειρα πληρώματα των F-4 επικρατούσαν συχνά σε κλειστές εμπλοκές ακόμη και απέναντι στο ευέλικτο
F-5A, εκμεταλλευόμενα τα αυξημένα ενεργειακά αποθέματα του Phantom.