MiG-15 έφθανε τα 977 km/h (0,92 Μαχ). Μέσα στο περιβάλλον της νύχτας το μέγα ζητούμενο ήταν ποιος θα
μπορέσει να εντοπίσει πρώτος τον εχθρό και σ’ αυτό το
F3D-2 υπερτερούσε κατά κράτος με τα ισχυρά «ηλεκτρονικά μάτια» του. Επιπλέον, γλύτωσε πολλές φορές
από MiG τα οποία είχαν βρεθεί στην ουρά του και προτού να φθάσουν σε ακτίνα βολής χάρη στο σύστημα tail
warning. Το ανταγωνιστικό F-94 Starfire δεν ξεκίνησε
να καταρρίπτει εχθρικά μαχητικά (ένα ελικοφόρο La-9)
πριν από τις 28/1/1953 και τελικά το «σκορ» του ήταν
4:2. Ξεκινώντας από τις 27/3/1953 το F3D-2 χρησιμοποιήθηκε και σε ρόλο κρούσης με συμβατικές βόμβες
πλήττοντας αρχικά Κινεζικές μονάδες πυροβολικού.
Μια δεύτερη καριέρα περίμενε τον «Ιππότη της Νύχτας»
στον πόλεμο του Βιετνάμ από το 1965 ως το 1970, αυτή
τη φορά σε ρόλο ηλεκτρονικού πολέμου. Στο τέλος του
1962 όσα F3D υπηρετούσαν ακόμη μετονομάστηκαν
σε F-10. Τα μόλις 35 F3D-2Q των Πεζοναυτών τα οποία
είχαν προκύψει μετά το 1955 από μετατροπή για αποστολές ECM έμειναν πλέον γνωστά ως EF-10B. Υπηρέτησαν
ως το 1971 σε τρεις συνολικά μοίρες του USMC: τη VMCJ1, τη VMCJ-2 και τη VMCJ-3. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι η
VMCJ-2 διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο για αρκετούς
μήνες πριν την «Κρίση των Πυραύλων» της Κούβας
(φθινόπωρο 1962), πετώντας περιμετρικά της νήσου
-πάνω από διεθνή εναέριο χώρο- και συλλέγοντας πολύτιμες πληροφορίες για τα υπό εγκατάσταση ραντάρ
των Σοβιετικών.
Η VMCJ-1 γνωστή επίσης ως «Golden Hawks» έφτασε στη Νοτιοανατολική Ασία στη βάση Da Nang στις
17/4/1965 και σύντομα άρχισε υπερπτήσεις πάνω από
το Βόρειο Βιετνάμ και το Λάος, στο πλαίσιο της διαβόητης επιχείρησης «Rolling Thunder». Δρούσαν κυρίως
μαζί με τα φωτοαναγνωριστικά RF-8A της ίδιας Μοίρας,
αλλά και με βομβαρδιστικά του USN ή της USAF εντοπίζοντας και στη συνέχεια «τυφλώνοντας» τα επίγεια ραντάρ (αποστολές ενεργητικών ECM). Διαθέτοντας μόλις
29 ιπταμένους μέχρι το τέλος εκείνου του έτους (1965)
η VMCJ-1 είχε φτάσει τις 791 πολεμικές αποστολές.
Κατά την επιστροφή τους στο Da Nang βομβάρδιζαν
πολλές φορές και «στόχους ευκαιρίας». Εννοείται πως
ένα τόσο παλαιό αεροσκάφος ήταν ιδιαίτερα ευάλωτο
απέναντι στη θανάσιμη αεράμυνα του Βόρειου Βιετνάμ.
Η πρώτη απώλεια από βλήμα SAM τύπου S-75 Dvina
(SA-2 κατά NATO) σημειώθηκε στις 18/3/1966 και
ακολούθησαν άλλες τέσσερις από όλες τις αιτίες μέσα
στην επόμενη τριετία. Το φθινόπωρο του 1969 άρχισε η
αντικατάστασή τους από ΕΑ-6, η οποία ολοκληρώθηκε
μέχρι την Άνοιξη του 1970, αν και στις ΗΠΑ τα τελευταία
EF-10B πετούσαν με μονάδες δεύτερης γραμμής μέχρι
το 1971. Τέλος, η εταιρεία Raytheon χρησιμοποιούσε
δύο αεροσκάφη για εναέριες δοκιμές υποσυστημάτων
έως τουλάχιστον το 1978. π&δ
1
2
1. Προσνήωση
F3D-2 της VC4 στο USS
Roosevelt (CVB42) το 1952.
Διακρίνονται
η διάταξη των
εξαγωγών των
κινητήρων και το
ουραίο πτέρωμα.
2. Ένα από τα
ελάχιστα πλέον
επιχειρησιακά
EF-10B της
VMCJ-1, άρτι
αφιχθέν από
το μέτωπο της
Νοτιοανατολικής
Ασίας στο τέλος
του 1969.
3. Ζεύγος
αεροσκαφών της
VMCJ-3 με το
«ασχημόπαπο»
EF-10B μπροστά
και το κομψό
RF-8A πίσω που
είχε διπλάσια
ταχύτητα. Κι
όμως, μόλις 7
χρόνια είχαν
μεσολαβήσει
από τις πρώτες
πτήσεις των δύο
τύπων!
3
4
4. F3D-2
φωτογραφημένο