ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ
Το τέλος των Eagle Aggressors
Αν και η φωτογραφία είναι παλαιότερη,
η συρρίκνωση των Μοιρών Aggressors
οδήγησε στη συγχώνευση των δύο
τύπων και τελικά στην απόσυρση
των F-15 από τα καθήκοντα εχθρικής
απεικόνισης.
απειλή τής περιόδου εκείνης (MiG-21) και έτσι τα πλεονασματικά μαχητικά μοιράστηκαν στη USAF
και το USN.
Η 65 FWS ήταν η πρώτη Μοίρα στην αεροπορική βάση Nellis που μετέπεσε σε μαχητικά F-5 τον
Οκτώβριο του 1975, ενώ ακολούθησε και η 64 FWS που παρέδωσε τον Απρίλιο του 1976 τα Τ-38 που
πετούσε μέχρι τότε. Ταυτόχρονα, οι αμερικανικές αεροπορικές δυνάμεις στην Ευρώπη (USAFE) ενεργοποίησαν την 527 TFTAS (Tactical Fighter Training Aggressor Squadron) στη βάση RAF Alconbury,
επίσης με μαχητικά F-5E. Έναν χρόνο αργότερα ενεργοποιήθηκε η 26 TFTAS στην αεροπορική βάση
Clark στις Φιλιππίνες υπαγόμενη στις αεροπορικές δυνάμεις Ειρηνικού (PACAF).
Κοινό χαρακτηριστικό και των τεσσάρων Μοιρών ήταν οι εντυπωσιακές παραλλαγές που «φόρεσαν» τα αεροσκάφη τους καθιστώντας τα άμεσα διακριτά από τα υπόλοιπα μαχητικά της Αεροπορίας,
ώστε να προσομοιώνουν και οπτικά τα σοβιετικά μαχητικά των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Η καθιέρωση των κόκκινων «σοβιετικών» αστεριών στο κάθετο σταθερό και του διψήφιου αριθμού
στο ρύγχος ολοκλήρωσε τη μεταμόρφωση των F-5E/F, ενώ αλλαγές έγιναν και στις ονομασίες των
Μοιρών, που από το 1983 ονομάστηκαν «Aggressor Squadrons» (AS).
«Red» Fighting Falcons
Έπειτα από μια δεκαετία έντονης χρήσης στον απαιτητικό τους ρόλο, τα F-5 άρχισαν να παρουσιάζουν
σημάδια κόπωσης. Αν και εξαιρετικά αξιόπιστα, η χρήση τους σε περιβάλλον υψηλών G κατά τη διάρκεια ελιγμών - που κατά κανόνα πραγματοποιούσαν πολλές φορές σε κάθε έξοδο - είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση δομικών ρωγμών που, για να αντιμετωπιστούν, θα έπρεπε αρχικά να επιβληθεί
περιορισμός στον πτητικό φάκελο και στη συνέχεια ένα πολυδάπανο πρόγραμμα δομικής αναβάθμισης, που σύμφωνα με εκτιμήσεις θα άγγιζε το ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Επιπλέον, η εμφάνιΜέχρι και τον Μάρτιο του 2015 τα F-15 θα
υπηρετούν με την 364 AGRS, για να αφήσουν
στη συνέχεια τη σκηνή των Aggressors.
ση νεότερων σοβιετικών μαχητικών με υψηλότερες
επιδόσεις επέβαλλε πλέον την αναζήτηση ενός νέου
τύπου που θα κάλυπτε τις απαιτήσεις των Aggressors.
Τελικά το 1988 η επιλογή του F-16C Fighting Falcon
οδήγησε στη σταδιακή μετάβαση των χειριστών τού
64 AS στον τύπο, με αμέσως επόμενους τους πιλότους τού 527 AS. Η διαδικασία όμως δεν ολοκληρώθηκε σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό, καθώς
περιορισμοί στα διαθέσιμα κονδύλια σε συνδυασμό
με τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου καθυστέρησαν τη
μετάπτωση των 26 AS και 65 AS σε F-16, με αποτέλεσμα η USAF να διαλύσει τη δεύτερη στις 7 Απριλίου
του 1989. Μέχρι το τέλος της χρονιάς τα πράγματα
για τους Aggressors χειροτέρεψαν ακόμη περισσότερο, καθώς η ηγεσία τής Αμερικανικής Αεροπορίας
αποφάσισε τη διακοπή της λειτουργίας και των τριών
Μοιρών που απέμειναν. Ήταν η απόφαση που «καρατόμησε» κυριολεκτικά την υπόσταση της επίλεκτης
αυτής κοινότητας με μια μοναδική εξαίρεση:
αεροσκάφη και προσωπικό του 64 AS ενσωματώθηκαν στο 4440 TFTG (Tactical Fighter Training Group)
με αποστολή τη διεξαγωγή τής άσκησης «Red Flag»,
διασώζοντας έτσι την υπόσταση των Aggressors που
μετατράπηκαν όμως σε «σκιά» του παλιού τους εαυτού. Όχι όμως για πολύ…
Eagle Aggressors
Το 1991 οι εξελίξεις για τους Aggressors άρχισαν
και πάλι να είναι ραγδαίες, καθώς το 4440 TFTG μετονομάστηκε το 1991 σε 414 CTS (Composite Training Squadron), υπαγόμενο στο 57 OG (Operations
Group). Κάπου εκεί το πρόγραμμα των Aggressors…
«αναδύθηκε» από τις στάχτες του, αφού τα F-16
που προορίζονταν γι’ αυτόν τον ρόλο εντάχτηκαν τον
Οκτώβριο του 2003 στο νεοσυσταθέν 64 AGRS (Aggressor Squadron).
Σημείο καμπής στην «ανάσταση» των Μοιρών Ag50
02/2015