ΑΕΡΟΜΕΤΑΦΟΡΕΣ
Airbus A300-600ST Beluga, 20 χρόνια
Τα πέντε Beluga της ειδικής έκδοσης του A300-600, που μεταφέρουν μεγάλα συγκροτήματα ανάμεσα στις εγκαταστάσεις της Airbus και παραμένουν
πάντα δραστήρια έπειτα από δύο σχεδόν δεκαετίες δράσης, βρέθηκαν όλα
μαζί το περασμένο Φθινόπωρο στην Τουλούζη (κάτι εξαιρετικά σπάνιο για τον
στόλο) για μια οικογενειακή φωτογραφία, γιορτάζοντας την πρώτη πτήση τού
τύπου στις 13 Σεπτεμβρίου 1994. Λίγες εβδομάδες αργότερα, η κοινοπραξία
ύστερα από μια μακρά περίοδο… διαβουλεύσεων ανακοίνωσε την πρόθεσή
της να κατασκευάσει πέντε νέα ST έχοντας όμως ως βάση το A330. Σύμφωνα
με τη σχετική ανακοίνωση, με το πρόγραμμα «Fly 10.000» που έχει άμεση
εφαρμογή, στοχεύει να διπλασιάσει τον αριθμό των «ειδικών» μεταγωγικών μέχρι και το 2017, επιτρέποντας τη χρήση του διευρυμένου στόλου για
10.000 ώρες τον χρόνο, διπλάσιες από τις 5.000 που πετά κατά μέσο όρο
σήμερα. Η αύξηση είναι απαραίτητη, προκειμένου να υποστηριχθεί η κλιμάκωση της παραγωγής του A350XWB, που έχει στόχο τα δέκα αεροπλάνα τον
μήνα από το 2017 (Π&Δ Νο 342, «Airbus A350XWB – Α330neo “Πρόσω ολοταχώς” με ουρά το A330 new engine option»). Έτσι τα νέα A330ST θα συνεπικουρούν αρχικά τα παλαιότερα Beluga, αλλά θα τα αντικαταστήσουν από το
2025. H υιοθέτηση του A330 ως βάση θα αυξήσει τη δυνατότητα αερομεταφοράς μεγάλων συγκροτημάτων, επεκτείνοντάς την κυρίως αναφορικά με το
«Οικογενειακή φωτογραφία» των πέντε Beluga στην 20η επέτειο
της πρώτης πτήσης τον περασμένο Σεπτέμβριο.
84
04/2015
βάρος σε σχέση με το τρέχον A300. Από την άλλη, για τη μείωση του κόστους
τού «Fly 10.000» θα χρησιμοποιηθούν όσο το δυνατόν περισσότερα από τα
απάρτια που είχαν αναπτυχθεί για το σημερινό Beluga, αν και σύμφωνα με
την Airbus εντελώς καινούργια θα είναι το πιλοτήριο, μέρος της δομής του
χώρου μεταφοράς φορτίου, αλλά και το ουραίο τμήμα προσαρμοσμένο στη
νέα πλατφόρμα που υιοθετείται.
H πορεία για τα Super Transporter
Για να ιχνηλατήσει κανείς τη γέννηση αυτών των υπερ-μεταγωγικών, θα
πρέπει να γυρίσει πίσω στη δεκαετία του 60, όταν στη διάρκεια της προεδρίας Κένεντι ξεκινούσε στις ΗΠΑ η «κούρσα της κατάκτησης του Διαστήματος». Ήταν τότε που η NASA ανακάλυψε τις ανάγκες για τη μεταφορά
μεγάλων απαρτίων ανάμεσα στα διάφορα κατασκευαστικά κέντρα του εξοπλισμού που έφερε τελικά τον άνθρωπο στη Σελήνη. Η μετακίνηση ορόφων
πυραύλων, κυρίως ICBM, υπήρχε ήδη ως ανάγκη από τη δεκαετία του 50
και καλυπτόταν από μεταγωγικά C-124 Globemaster II και αργότερα C-133
Cargomaster. Τα δομικά στοιχεία όμως του πυραυλικού φορέα Saturn V,
πρόγραμμα που ενέπλεκε τρεις διαφορετικούς κατασκευαστές -Boeing,
North American και Douglas- σκορπισμένους σε όλη την αμερικανική επι-