νεται πάντως να έχει κατασκευαστεί μέχρι τις αρχές του 2018.
Στο αποκορύφωμα της ανούσιας -επιχειρησιακά- διαμάχης Βαγδάτης-Ουάσιγκτον για την αποδέσμευση των F-16 έγιναν καταφανείς οι ανεπάρκειες
προετοιμασίας για την «επόμενη ημέρα» του Ιράκ μετά την αμερικανική
αποχώρηση. Αν και το πρόβλημα βρίσκεται πρωτίστως σε πολιτικό επίπεδο,
η κατάσταση στον τομέα της στρατιωτικής προετοιμασίας έχει αντίστοιχες διαστάσεις. Υπό αυτό το πρίσμα ήταν προφανές ότι (πέρα από μια νέα επέμβαση
της Δύσης, απόφαση που συνεχίζει να ταλανίζει την τελευταία) η αντιμετώπι-
ση της απειλής του ISIL απαιτούσε άλλες προσεγγίσεις, ειδικά στην κρίσιμη
διάσταση της αεροπορικής ισχύος. Έτσι, εάν οι Ιρακινοί επρόκειτο να δώσουν
τον αγώνα από μόνοι τους, θα έπρεπε να αποκτήσουν αεροσκάφη που μπορούσαν να αξιοποιούν άμεσα. Αυτό έγινε με την προμήθεια των ρωσικών
Su-25 και την επακόλουθη παραχώρηση των ιρανικών «Frogfoot» (βλέπε
παρακάτω και Π&Δ Νο 342, «Operation Inherent Resolve, Μέτωπο κατά του
ISIL»). Έτσι, τόσο η Μόσχα όσο και η Τεχεράνη άδραξαν την ευκαιρία για μια
διπλωματική νίκη υπογραμμίζοντας ακόμη περισσότερο την αδράνεια και
την αναποφασιστικότητα της Δύσης.
Εκτός από τα εξοπλισμένα ελικόπτερα που ρίχτηκαν στη μάχη κατά των τζιχαντιστών, τα Su-25 αποτελούσαν πρακτικά μονόδρομο, δεδομένης και της
εμπειρίας που υπήρχε στο Ιράκ με τον τύπο, αν και οι σχετικές αναφορές
μιλούσαν για Λευκορώσους και Ιρανούς πιλότους που πετούσαν αρχικά τα
αεροσκάφη. Τα πέντε «Frogfoot» που παραδόθηκαν από τη Ρωσία έφτασαν
αποσυναρμολογημένα με μεταγωγικό An-124 σε δύο παρτίδες των δύο και
των τριών και συναρμολογήθηκαν στην Al Muthanna (σημ.2). Το σύνολο των
ιρανικών «Frogfoot» που παραδόθηκαν (τρία Su-25UBKMod και τέσσερα
Su-25ΚMod), για τα οποία μπορείτε να διαβάσετε σε σχετικό πλαίσιο σε άλλες σελίδες, ανήκαν στην αεροπορία του Σώματος των Φρουρών της Επανάστασης.
Πολλές είναι οι αναφορές σχετικά με τις προθέσεις της NIRQAF για επιπλέον μαχητικά· αρκετές από αυτές όμως στον απόηχο της «διένεξης» με
τις ΗΠΑ σχετικά με τα F-16. Στο πλαίσιο αυτό βέβαια η Βαγδάτη φέρεται να
Οι πρώτοι ιρακινοί χειριστές ελικοπτέρων που προήλθαν από τη νέα
παραγωγική διαδικασία έγιναν διαθέσιμοι από το τέλος του 2008. (USAF)
Δώδεκα Cessna 172 άρχισαν να παραδίδονται από τον Οκτώβριο του 2007
για το αρχικό στάδιο προετοιμασίας χειριστών. (USAF)
Είκοσι UTVA Lasta 95Ν αποκτήθηκαν για το βασικό στάδιο εκπαίδευσης.
Η εκπαίδευση των Ιρακινών χειριστών γινόταν για πολλά χρόνια υπό την
αιγίδα της αμερικανικής 52ης EFTS με Αμερικανούς εκπαιδευτές. (USAF)
04/2015
41