ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ
Επανεξοπλίζοντας την Ιρακινή Αεροπορία
Από τον Μάρτιο του 2011 η 203η Μοίρα άρχισε να παραλαμβάνει και να
αξιοποιεί T-6A. (USAF)
40
04/2015
η αντίδραση της ιρακινής κυβέρνησης σε σχέση με τα Fighting Falcon ήταν
περισσότερο για εσωτερική κατανάλωση (δεδομένης και της μετεκλογικής
κατάστασης τη συγκεκριμένη περίοδο) παρά είχε οποιαδήποτε ουσία. Η διαδικασία εκπαίδευσης χειριστών για τα αμερικανικά μαχητικά ήταν όχι μόνο
καθυστερημένη, αλλά αντιμετώπιζε και πολλά προβλήματα που επηρέαζαν
σημαντικά την αξιοποίηση των F-16. Διάφορες πηγές αναφέρουν ότι ανάμεσα
στα προβλήματα ήταν και το γεγονός ότι, αν και κάποιοι χειριστές είχαν επιλεγεί για τη διαδικασία το 2011 (και στη συνέχεια… επελέγησαν και πάλι το
2012), δεν εντάχθηκαν ποτέ σε πρόγραμμα εκπαίδευσης (σημ.1). Έτσι, σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, τη συγκεκριμένη περίοδο του Καλοκαιριού του
2014 δεν υπήρχαν πρακτικά εκπαιδευμένοι Ιρακινοί για να πετάξουν τα F-16,
πόσο μάλλον για να διεξάγουν επιχειρήσεις. Ακόμη όμως και αν -ως εκ θαύματος- υπήρχε δυνατότητα ταχύρρυθμης εκπαίδευσης χειριστών, η υποδομή
υποστήριξης των μαχητικών στο Ιράκ ήταν επίσης ανύπαρκτη, καθώς δεν
είχε τηρηθεί κανένα από τα προβλεπόμενα σχετικά χρονοδιαγράμματα. Επιπλέον, η NIRQAF δεν είχε παραλάβει κανένα από τα όπλα, αν και οι σχετικές
πληροφορίες αναφέρουν ότι οι παραγγελίες για τα περισσότερα από αυτά δεν
είχαν γίνει ποτέ και βρίσκονταν (ίσως μάλιστα βρίσκονται) ακόμη σε στάδιο
διαπραγματεύσεων ή… διερεύνησης. Έτσι, για τη χρήση των ιρακινών F-16IQ
κατά του ISIL θα χρειαζόταν μια γιγάντια κινητοποίηση και μαζική αμερικανική υποστήριξη με μεταφορά όπλων από αμερικανικά αποθέματα (κάτι που
έγινε βέβαια με Hellfire για τα AC-208B) για ένα εντελώς αμφίβολο αποτέλεσμα. Από την άλλη, ο δισταγμός της κυβέρνησης Ομπάμα να παραδώσει
τα προηγμένα μαχητικά σε μια χώρα υπό κατάρρευση ήταν και… παραμένει
προφανής.
Το Φθινόπωρο του 2014 και ενώ ο αριθμός των F-16 στο Φορτ Γουόρθ του Τέξας αύξανε συνεχώς, η κατάσταση παρέμενε σε εκκρεμότητα. Τελικά τον Νοέμβριο του 2014 η αμερικανική κυβέρνηση «σε συμφωνία με την ιρακινή»
ανακοίνωσε την απόφαση μεταφοράς τους στο Τούσον, όπου «θα συνεχιζόταν η εκπαίδευση» υπό την αιγίδα της 162ης FW. Τα πρώτα αεροπλάνα έφτασαν στην Αριζόνα στις 16 Δεκεμβρίου και τον Ιανουάριο του 2015 η Lockheed
Martin υπέγραψε συμφωνία για πρόγραμμα προετοιμασίας χειριστών διάρκειας δύο χρόνων. Σύμφωνα με αμερικανικές εκτιμήσεις στα τέλη του 2014,
αυτό είναι το χρονικό διάστημα που θα απαιτηθεί για την αρχική αξιοποίηση
των νέων μαχητικών. Εάν βέβαια αυτό συμπέσει και με το διάστημα που θα
χρειαστεί για τη σταθεροποίηση της κατάστασης στο Ιράκ ώστε να καθησυχαστούν οι ΗΠΑ και να επιτρέψουν τη μεταφορά τους σε ιρακινό έδαφος, είναι
κάτι που ο χρόνος και μόνο θα δείξει. Διαφορετ