από νέες προμήθειες ) έναν σύνθετο στόλο μαχητικών αεροσκαφών αναθέτοντας σε κάθε τύπο συγκεκριμένους ρόλους , τώρα πάμε σε ένα μοντέλο του « ενός μαχητικού για όλους τους ρόλους » με προφανή τον κίνδυνο αυτό να μην μπορεί να ανταποκριθεί σε όλο το φάσμα εξίσου καλά . Το πρόβλημα επιβαρύνεται και από το γεγονός ότι δεν θα υπάρχει εναλλακτική λύση για πολλά χρόνια , αφού μια νέα σχεδίαση θα χρειαζόταν τουλάχιστον μία δεκαετία , για να δρομολογηθεί και να αποδώσει καρπούς . Η απάντηση των κατασκευαστών σ ’ αυτές τις κριτικές είναι η προφανής : σε ένα πεδίο ψηφιακής μάχης , όπως εκτιμάται ότι θα είναι τα μελλοντικά , αυτό που θα έχει την πρωτεύουσα σημασία θα είναι η αντίληψη της κατάστασης και η διαχείρισή της , η ενσωμάτωση σε ένα δυναμικό και διαρκώς ρευστό πεδίο σύγκρουσης , η ικανότητα υψηλής ακρίβειας κρούσης και το χαμηλό ηλεκτρομαγνητικό ίχνος , στοιχεία δηλαδή που τα έχει ήδη το F-35 και θα εξελίσσονται συνεχώς με αναβαθμίσεις του λογισμικού και των αισθητήρων του . Ποιο είναι τελικά το συμπέρασμα ; Ανεξάρτητα από τις ικανότητες των νέων μαχητικών της Δύσης ( μάλλον των ΗΠΑ ), είναι φανερό ότι έχουμε μπει σε μια εποχή υπέρογκου κόστους στον κόσμο της πολεμικής αεροπορίας , που όχι μόνο με δυσκολία μπορεί να συντηρήσει οποιοδήποτε κράτος , αλλά και τόσο μεγάλου που αρχίζει και επιβάλλει τεχνολογικές λύσεις πάνω στις εξοπλιστικές ανάγκες . Το τελευταίο είναι ίσως και το πιο κρίσιμο , καθώς μέχρι τώρα κάθε χώρα πίστευε ότι λίγο ή πολύ μπορούσε να αγοράσει από τη διεθνή αγορά οπλικών συστημάτων εκείνο που ταίριαζε στις αμυντικές ανάγκες της . Τώρα όμως με τον περιορισμό των σχεδιάσεων , είτε θα υποχρεωθεί να « ψωνίσει » το πανάκριβο είτε να τολμήσει να κοιτάξει προς « εξωτικές » αγορές . Και δεν είναι τυχαίο πως την ώρα που εξελίσσονται τόσο πανάκριβα μαχητικά -και απλησίαστα για τις αεροπορίες της Δύσης- αναπτύσσεται παράλληλα και μια σειρά από μη επανδρωμένα αεροσκάφη ( UAV ) χαμηλών προς το παρόν ικανοτήτων από
Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο τα F-35 να πρέπει να μεταφέρουν οπλικό φορτίο στους εξωτερικούς πυλώνες τους , θυσιάζοντας την πανάκριβη τεχνολογία στλεθ .
πλευράς μεταφοράς φορτίου , ταχύτητας και ελιγμών αλλά πολύ φθηνότερα . Ακόμα , στο αυριανό τοπίο των πολεμικών εξοπλισμών τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία προβάλλουν πλέον ως εναλλακτικές λύσεις , προσφέροντας υψηλή τεχνολογία , χαμηλότερες ( όχι βέβαια χαμηλές ) τιμές αλλά και άγνωστες προς το παρόν πολιτικές και οικονομικές δεσμεύσεις … π & δ
* Σημείωση : Έχουμε γράψει πολλές φορές ότι η αναφορά σε μαχητικά 5 ης γενιάς είναι ένα … ακανθώδες θέμα και για τους σκοπούς του παρόντος άρθρου υποχρεωτικά περιορίζεται στα αμερικανικά F-22 και F-35 με βάση τον ορισμό ότι σ ’ αυτήν την κατηγορία ανήκουν αεροσκάφη που έχουν εγγενή χαρακτηριστικά στελθ .
Τα άλλα μαχητικά « πέμπτης γενιάς »
Επέκταση του προβλήματος τού πως ορίζεται ένα μαχητικό « πέμπτης γενιάς » αποτελεί και το θέμα τού ποια άλλα προγράμματα αεροσκαφών σε παραγωγή ή εξέλιξη εμπίπτουν σ ’ αυτήν την κατηγορία . Το ρωσικό Sukhoi ΠΑΚ ΦΑ / Τ-50 για παράδειγμα αποτελεί σίγουρα ένα μαχητικό « νέας γενιάς » στην εξελικτική πορεία αεροσκαφών της σοβιετικής / ρωσικής βιομηχανίας . Είναι όμως δύσκολο να το δει κανείς ως αντίστοιχο του F-22 και ακόμη δυσκολότερο να τοποθετηθεί σε μια σύγκριση με το F-35 . Εδώ μάλιστα και με το σκεπτικό που αναπτύσσεται στο άρθρο μας , θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι η Ρωσική Αεροπορία σε αντίθεση με την USAF δεν « βάζει όλα τα αυγά της σε ένα και μοναδικό καλάθι στελθ », αλλά εκτός του Τ-50 επενδύει και στο Su-35 ( σχετική ανάλυση στην Π & Δ Νο 330 , « MAKS 2013 , Sukhoi Su-35 , Συμπληρώνοντας το ΠΑΚ ΦΑ »). Θα πρέπει όμως να σημειωθεί ( και πάντα με το σκεπτικό της αναφοράς μας ) ότι το ΠΑΚ ΦΑ έχει και ένα άλλο χαρακτηριστικό των δυτικών μαχητικών αυτό του … δυσθεώρητου κόστους . Το τελευταίο βέβαια είναι πολύ δύσκολο να προσδιοριστεί για ( σοβιετικά και πλέον ) ρωσικά οπλικά συστήματα γενικότερα και το T-50 ειδικότερα , καθώς βρίσκεται εδώ και μια δεκαετία σε ( απόρρητη στο μεγαλύτερο μέρος της ) εξέλιξη . Οι Ινδοί βέβαια που είναι και εταίροι του στο πρόγραμμα FFGA ( Fifth Generation Fighter Aircraft ) αναφέρουν κόστος που κυμαίνεται από τα 110 έως και τα 250 εκατομμύρια δολάρια , εάν υπολογιστεί και η δαπάνη της βιομηχανικής επένδυσης . Αν όμως το ρωσικό μαχητικό δημιουργεί προβληματισμό , τότε το ντουέτο των κινεζικών J-20 και J-31 τον επεκτείνει . Με μια « ελαφρά ανάγνωση » ( υποβοηθούμενη και από τις ομοιότητες χαρακτηριστικών που παρουσιάζουν ) το σινικό δίδυμο φαίνεται να ακολουθεί τα χνάρια των F-22 και F-35 . Όπως όμως γράψαμε και σε πρόσφατη αναφορά μας ( Π & Δ 334 , Shenyang J-31 « Shen Fei », Στελθ « γεράκι » με φιλοδοξίες « αετού »), μια τέτοια εκτίμηση απέχει πολύ από την πραγματικότητα .
04 / 2015 35