είναι οι AGM-88 HARM , ενώ για τη δεύτερη τα μαχητικά αξιοποιούν τα ίδια όπλα των F-4 AUP που προαναφέρθηκαν ( εκτός των Hobos και AFDS , αν και τα τελευταία μπορούν να πιστοποιηθούν για μεταφορά και το Εργοστάσιο Τηλεπικοινωνιακών και Ηλεκτρονικών Μέσων -ΕΤΗΜ- να έχει κάνει και σχετική εξομοίωση ). Η έλλειψη βέβαια όπλων αέρος-εδάφους μεγάλων αποστάσεων / μακρού πλήγματος στο οπλοστάσιο της ΠΑ που μπορούν να αξιοποιηθούν τόσο από τα Phantom όσο και τα F-16 Block 30 / 50 αφήνει αυτά τα μαχητικά σε ρόλο A-G εκτεθειμένα στα μέσα Α / Α άμυνας που αποκτούν όλο και περισσότερες ικανότητες στο τουρκικό οπλοστάσιο . Τα Βlock 50 σε σχέση με τα Βlock 30 διαθέτουν εξελιγμένης έκδοσης ραντάρ , πλήρες σύστημα IFF , σύστημα ναυτιλίας με INS τεχνολογία δακτυλίων λέιζερ και υποβοήθηση GPS RCVR3A της ( πρώην ) Rockwell International ( νυν Rovkwell Collins ), IDM για επικοινωνία με άλλα αεροσκάφη του ίδιου σχηματισμού , ισχυρότερο κινητήρα κ . λπ . Όπως τα Fighting Falcon της 330Μ , έτσι και αυτά της 341 και της 347 δεν έχουν δεχθεί καμία αναβάθμιση παραμένοντας ως έχουν από το 1998 , ενώ και τα διθέσια στερούνται παρεμβολέα στο σύστημα αυτοπροστασίας τους . Σχετικά μ ’ αυτόν , μέσα στις συμβατικές υποχρεώσεις του αναδόχου του προγράμματος εξοπλισμού των μαχητικών PXIII / IV με το σύστημα ASPIS II ήταν και η αναβάθμιση του αρχικού ASPIS των PXI / II στο ίδιο περίπου επίπεδο , κάτι που φαίνεται ότι υλοποιείται .
F-16 Block 52 +
Τα Βlock 52 + αποτέλεσαν άλμα δυνατοτήτων όταν αποκτήθηκαν και ήταν ίσως το σημείο καμπής στην πορεία ανάκτησης « ισορροπίας αεροπορικής ισχύος στο Αιγαίο » τη δεκαετία του 2000 . Εισήγαγαν δυνατότητες όπως ο AIM-2000 ( IRIS-T ) με υποβοήθηση JHMCS , που τους παρείχε σημαντικότατη υπεροχή σε εγγύς / WVR αερομαχίες
Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι τα RF-4E σε υπηρεσία με τη Luftwaffe είχαν αποκτήσει το 1978 , οχτώ περίπου χρόνια μετά την αρχική τους παράδοση , και δευτερεύουσα ικανότητα αέροςεδάφους . Πιο συγκεκριμένα , η ( τότε ) MBB ( Messerschmitt-Bolkow-Blohm ) είχε υλοποιήσει την περίοδο 1978-1982 το σχετικό πρόγραμμα που περιλάμβανε την τοποθέτηση συστήματος διαχείρισης / άφεσης οπλισμού με σκοπευτικό και καλωδιώσεις σε υποπτερυγικούς φορείς για τη μεταφορά έξι περιληπτών βοβμιδίων Hunting BL-755 , αν και τα τροποποιημένα αεροσκάφη μπορούσαν να μεταφέρουν έως και 5.000 λίβρες οπλικού φορτίου ( όχι όμως και κάποιο είδος κατευθυνόμενων όπλων ). Την ίδια περίοδο τοποθετήθηκαν και διανομείς αναλωσίμων ΗΠ Tracor AN / ALE-40 . Δυνατότητα μεταφοράς πολεμικού φορτίου δεν διέθεταν τα « αμερικανικά » RF-4E της ΠΑ , αν και όπως είναι γνωστό ήταν πολύ καλύτερα εξοπλισμένα στον τομέα της αυτοπροστασίας . Σύμφωνα με όλες τις σχετικές αναφορές , όταν η Luftwaffe παρέδωσε για στρατιωτική βοήθεια τα Recce Phantom στην Ελλάδα και την Τουρκία , αφαίρεσε όλο τον σχετικό εξοπλισμό από τα αεροπλάνα , περνώντας έτσι στα χέρια της ΠΑ ( αλλά και της ΤΗΚ ) άοπλα και χωρίς υποδομή αυτοπροστασίας . Αξιόπιστες πηγές αναφέρουν ότι η αφαίρεση έγινε για τυπικούς λόγους και μετά την αδιαφορία των παραληπτών να αιτηθούν τη διατήρηση του σχετικού εξοπλισμού ( και όχι λόγω γερμανικής νομοθεσίας , δεσμεύσεων έναντι των ΗΠΑ ή ανάγκης αξιοποίησης των απαρτίων σε άλλους τύπους αεροσκαφών , όπως έχει αναφερθεί ). Σε κάθε περίπτωση και στις « εποχές των παχιών αγελάδων » που διήγαμε τη συγκεκριμένη περίοδο , δεν έγινε καμιά προσπάθεια ανάκτησης της δυνατότητας του δευτερεύοντος ρόλου A-G από τα RF-4E και παρά το γεγονός ότι ο μεγάλος αριθμός τους θα μπορούσε να συνεισφέρει αποτελεσματικά στην ελληνική αεροπορική ισχύ . Επιπλέον , όπως είναι γνωστό , τα « γερμανικά » Recce Phantom παρέμεναν άοπλα και χωρίς αυτοπροστασία για μεγάλο μέρος της ελληνικής καριέρας τους , αποκτώντας μόλις πρόσφατα δυνατότητα αυτοάμυνας με ΑΙΜ-9 και RWR / διανομείς αναλωσίμων . Τα παραπάνω έχουν πλέον ιστορική και μόνο αξία , ωστόσο δείχνουν και τη διαχρονική έλλειψη ενδιαφέροντος από πλευράς ΠΑ να αξιοποιήσει περαιτέρω ή να ενισχύσει τις δυνατότητες του υλικού που διέθετε . Αυτό δυστυχώς ισχύει τόσο για το μεταχειρισμένο υλικό που αποκτήθηκε κατά καιρούς από συμμαχικές χώρες όσο και για αεροσκάφη που αγοράστηκαν με εθνικά κεφάλαια . Στην πρώτη περίπτωση του μεταχειρισμένου υλικού η ισχύουσα « λογική » είναι συνήθως ότι η σύντομη καριέρα του δεν δικαιολογεί περαιτέρω επενδύσεις . Κάτι τέτοιο σίγουρα δεν υφίσταται για τη δεύτερη περίπτωση , αλλά με τέτοιες κοντόφθαλμες και τελικά ολέθριες πολιτικές φτάσαμε , για παράδειγμα , στο σημερινό σημείο απαξίωσης των μαχητικών της « αγοράς του αιώνα ». Πίσω βέβαια από αυτές τις λογικές βρίσκεται το γεγονός ότι η ΠΑ απολαμβάνοντας τη μερίδα του λέοντος ( και δικαίως ) στα γιγάντια εξοπλιστικά προγράμματα του παρελθόντος , προσέβλεπε πάντα σε αγορά νέων μαχητικών αντί να … ασχοληθεί σοβαρά με εκσυγχρονισμούς . Ίσως εδώ τελικά θα πρέπει να αναζητηθούν οι πραγματικές αιτίες των προβλημάτων και πρακτικά και της « αποτυχίας » του μοναδικού προγράμματος εκσυγχρονισμού που αναλήφθηκε ποτέ , αυτό των F-4E PI2000 . Επειδή όμως οι καιροί έχουν αλλάξει ανεπιστρεπτί , θα πρέπει να αλλάξουν και οι πρακτικές , αν και πολύ φοβόμαστε ότι για πολλά πράγματα είναι πλέον πολύ αργά .
04 / 2015 19