ΑΝΑΛΥΣΗ
Πολεμική Αεροπορία 2025
Οι παράγοντες που δεν άλλαξαν από εκείνη την ανάλυση
του 2009 (Π&Δ Νο 280, «ΠΑ, Το μέλλον απαιτεί γενναίες
αποφάσεις») είναι τόσο η ανάγκη ενίσχυσης της Πολεμικής Αεροπορίας όσο και η κλιμάκωση της απειλής που
υπήρξε ραγδαία στα χρόνια που πέρασαν και αναμένεται
να κορυφωθεί την επόμενη δεκαετία. Αυτό που άλλαξε
είναι η δυνατότητα πλέον να υποστηριχθεί πρόγραμμα
αγοράς νέου μαχητικού αεροσκάφους, αλλά -προς το
παρόν τουλάχιστον- να υλοποιηθούν και κάποια άλλα
κρίσιμα προγράμματα στα οποία είχαμε τότε αναφερθεί
και αφορούσαν στην «περαιτέρω αξιοποίηση του υπάρχοντος υλικού». Το τελευταίο έχει γίνει μόνιμη επωδός
όλα αυτά τα χρόνια, αλλά αποδεικνύεται ότι δεν είναι
τίποτε περισσότερο από προσπάθεια ωραιοποίησης της
σκληρής πραγματικότητας χωρίς όμως να γίνεται τίποτε
ουσιαστικό, εκτός και αν η… αγορά ανταλλακτικών για τη
διατήρηση του στόλου των αεροσκαφών σε καλή κατάσταση εντάσσεται πλέον σ’ αυτήν τη φιλοσοφία. Ορισμένες ελπίδες που υπήρξαν για δυνατότητα υλοποίησης
κάποιων εξοπλιστικών προγραμμάτων από το 2018,
έχουν μάλλον εξανεμιστεί, αν και οποιαδήποτε εκτίμηση
επί του θέματος απαιτεί τον καθορισμό της θέσης της
νέας κυβέρνησης που προέκυψε από τις εκλογές της
26ης Ιανουαρίου, κάτι που όμως δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα. Υπό αυτό τ ο πρίσμα, η πορεία της ΠΑ προς το 2025,
χρονιά-ορόσημο όχι μόνο πλέον από θεσμικά πλαίσια
όπως η Δομή Δυνάμεων, αλλά και από μια σειρά άλλων
παραγόντων (όπως η ηλικία και η δυνατότητα περαιτέρω αξιοποίησης των υφιστάμενων ιπτάμενων μέσων) γίνεται ασφυκτική. Από την άλλη, στα όσα ακολουθούν δεν
14
04/2015
υπάρχει πια ο παράγοντας του Νέου Μαχητικού Αεροσκάφους, όπως υπήρχε
στην ανάλυση του 2009 (που με τις τρέχουσες εκτιμήσεις δεν τοποθετείται
στην επόμενη δεκαετία), αλλά μόνο κάποιες εναλλακτικές λύσεις.
Αποσύρσεις παλαιότερων τύπων αεροσκαφών
Τα «γερμανικά»
RF-4E
παρέμειναν για
μεγάλο χρονικό
διάστημα χωρίς
αυτοπροστασία,
για να
αποκτήσουν
τελικά βασική
υποδομή RWR
και διανομείς
αναλωσίμων ΗΠ.
(φωτογραφία
Paul van de
Hurk)
Μία από τις «γενναίες αποφάσεις» στις οποίες αναφερόμασταν το 2009
(υπενθυμίζουμε και τονίζουμε… «προ κρίσης») ήταν η ανάγκη μείωσης των
λειτουργικών εξόδων απ’ όπου θα εξασφαλίζονταν κονδύλια για την αγορά
νέων συστημάτων ή την αναβάθμιση παλαιοτέρων. Μια τέτοια εξοικονόμηση σε ουσιαστικά μεγέθη μπορούσε (και μπορεί) να προέλθει μόνο από την
απόσυρση των παλαιών τύπων αεροσκαφών, των οποίων το ισοζύγιο του
κόστους διατήρησης σε υπηρεσία έναντι των επιχειρησιακών δυνατοτήτων
γίνεται όλο και πιο αρνητικό. Για τα A-7, που είχαμε προτάξει τότε στις απαιτήσεις γενναίων αποφάσεων για απόσυρση, χρειάστηκαν τελικά περισσότερα
από πέντε χρόνια για να υλοποιηθεί (πολύ αργότερα από την προϋπόθεση
αξιοποίησης των F-16M, όπως ήταν η επίσημη θέση το 2009). Δικαιολογία
βέβαια για την… καθυστέρηση ίσως αποτελεί το γεγονός ότι τα Corsair II κάλυπταν -με μεγάλο κόστος- μια άλλη κρίσιμη έλλειψη στην ΠΑ, αυτή ενός
σύγχρονου εκπαιδευτικού αεροσκάφους προκεχωρημένης/προεπιχειρησιακής εκπαίδευσης (LIFT), ρόλο που εξυπηρετούσαν τα A-7 μέχρι και το τέλος
της καριέρας τους. Μπορεί, λοιπόν, τα A-7 να ήταν πολύ οικονομικότερα στην
πτητική τους εκμετάλλευση, συγκριτικά με το ίδιο εκπαιδευτικό έργο σε F-16
(ειδικά με τη μέθοδο του προσπορισμού ανταλλακτικών και απαρτίων που
κράτησε τα Corsair ΙΙ στον αέρα όλα αυτά τα χρόνια χάρη στη μεγάλη βάση
αποσυρμένων αεροσκαφών του τύπου), αλλά με την απόσυρσή τους προστέθηκε άλλο ένα πρόβλημα στα πολλά που βαρύνουν την ΠΑ. Με το θέμα όμως
της αεροπορικής εκπαίδευσης που μας απασχολεί πάντα μέσα και από τακτικές αναφορές εμπειριών άλλων αεροποριών θα ασχοληθούμε σε αμέσως
επόμενο τεύχος μας με ειδικό αφιέρωμα.
Από την προηγούμενη βέβαια αναφορά μας ο χρόνος βάρυνε κατά έξι χρό-