πρώτης τάξεως στόχους ), αν και από την άλλη η αποτελεσματικότητα της ναρκοθέτησης ήταν πολύ υψηλή . Στις 17 Ιανουαρίου , πρώτη νύχτα του Πολέμου , ένα « Foxbat » πιστώθηκε με τη μοναδική ιρακινή κατάρριψη στις επιχειρήσεις , ενός F / A-18C . Στην περίπτωση αυτήν το Hornet της VFA-81 από το USS Saratoga σε αποστολή εναντίον στόχων νοτιοανατολικά της Βαγδάτης , φερόταν για πολλά χρόνια ότι επλήγη από αντιαεροπορικό πύραυλο . Σύμφωνα όμως με επίσημα αμερικανικά έγγραφα που αποδεσμεύτηκαν το 2001 , το αεροπλάνο καταρρίφθηκε -πιθανότατα από MiG-25PDS χρησιμοποιώντας έναν πύραυλο R- 40RD- και « ενώ πετούσε σε ύψος 28.000 ποδών με ταχύτητα 0,92 Μαχ ». O πιλότος του αντιπλοίαρχος ( τότε ) Scott Speicher θεωρούνταν επίσης για μεγάλο χρονικό διάστημα αγνοούμενος , αν και τελικά το 2009 αποδείχθηκε ότι δεν επέζησε από τη συντριβή του αεροσκάφους του . Δύο μέρες αργότερα , στις 19 Ιανουαρίου 1991 , τα « Foxbat » δεν στάθηκαν τυχερά απέναντι σε F-15C της 58 Μοίρας / 33 Πτέρυγας της USAF . Αν και για τη λεπτομερή αναφορά στο περιστατικό θα σας παραπέμψουμε στο σχετικό άρθρο μας για τις καταρρίψεις του Eagle ( Π & Δ Νο
315 , « McDonnell Douglas / Boeing F-15 , Οι καταρρίψεις του Αετού »), να υπενθυμίσουμε ορισμένα στοιχεία . Τα 2 « Foxbat » που συνάντησαν τα F-15 κατόρθωσαν στην εμπλοκή να « σπάσουν » τον εγκλωβισμό των ντόπλερ ραντάρ APG-63 μπαίνοντας σε κατακόρυφους ελιγμούς ( πάγια σοβιετική τακτική για την αντιμετώπιση των αμερικανικών μαχητικών του τύπου ). Έκαναν όμως το ολέθριο , όπως αποδείχθηκε λάθος , να εμπλακούν σε « κλειστή » αερομαχία , όταν το MiG μπορούσε να « τραβά » μόνο 4,5 g « άδειο » και μόλις 2,2 g πλήρες φορτίου . Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν να καταρριφθούν και τα δύο . Αν και οι sidewinder που εκτοξεύθηκαν εναντίον τους « παραπλανήθηκαν » από τα άκρως αποτελεσματικά αντίμετρα IRCM , τα MiG έπεσαν τελικά θύματα AIM-7 . Στην τελική φάση του αεροπορικού πολέμου κατά του Ιράκ πολλά από τα « Foxbat » καταστράφηκαν στο έδαφος , αφήνοντας σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις λιγότερα από 15 MiG-25 ( από τα 35 που ξεκίνησαν τις επιχειρήσεις ). Παρ ’ όλα αυτά , οι Μοίρες 84 και 96 ανασυγκροτήθηκαν μετακινούμενες στη βάση Al Qaddessya ( Al Assad ), απ ’ όπου και άρχισαν να επιχειρούν πάλι στα μέσα του 1992 .
Τα βομβαρδιστικά MiG-25R
Όπως προαναφέρθηκε , το Ιράκ έγινε αρχικά αποδέκτης τουλάχιστον 12 MiG-25R , ενώ αργότερα αναφέρεται και η ύπαρξη -25RB και -25 RBT . Η διαφοροποίηση των μοντέλων αυτών αφορούσε ικανότερο εξοπλισμό συστημάτων αποστολής ( φωτοαναγνώρισης , ELINT , αυτοπροστασίας ), ενώ τα αεροσκάφη είχαν και δυνατότητα μεταφοράς φορτίου . Ειδικά τα MiG-25RB φέρονται ότι διέθεταν αυτόματο σύστημα βομβαρδισμού υποβοηθούμενο από την υποδομή ναυτιλίας Peleng-Μ . Τα φωτοαναγνωριστικά « Foxbat » διέθεταν επίσης μια μεγάλη κοιλιακή δεξαμενή των 5.000 λίτρων που τους προσέδιδε εξαιρετική ακτίνα δράσης . Έτσι με την ικανότητα μεταφοράς τεσσάρων περίπου τόνων βομβών αποτελούσαν και ικανά βομβαρδιστικά , αν και το εξωτερικό φορτίο περιόριζε σημαντικά την ταχύτητα που μπορούσαν να αναπτύξουν . Οι αναγνωρισμένοι αρθρογράφοι και συγγραφείς στα πράγματα του Ιράν και του Ιράκ , Tom Cooper και Farzad Bishop , αναφέρουν ότι η Βαγδάτη αποφάσισε τον Μάρτιο του 1985 να χρησιμοποιήσει τα MiG-
25R ως στρατηγικά βομβαρδιστικά , « απαντώντας » στις επιθέσεις της Τεχεράνης με πυραύλους Scud εναντίον ιρανικών πόλεων , θεωρώντας τα ικανότερα από βομβαρδιστικά Tu-22 στο να διαφύγουν από την ιρανική αεράμυνα . Οι πηγές αυτές σημειώνουν ότι τα ιρακινά φωτοαναγνωριστικά « Foxbat » είχαν παραδοθεί μεν με την υποδομή βομβαρδισμού ( το σύστημα Peleng-M ), αλλά δεν διέθεταν πυλώνες και πολλαπλούς φορείς βομβών , όπως ζητήθηκε από τη Μόσχα . Παρά τους ενδοιασμούς του Κρεμλίνου ο σχετικός εξοπλισμός παραδόθηκε , ενώ οι Ιρακινοί διέθεταν ήδη απόθεμα βομβών FAB-500T , που χρησιμοποιήθηκε για τον σκοπό αυτόν . Τα MiG- 25R μπορούσαν να φορτωθούν με 4 βόμβες σε δυο διπλούς πτερυγικούς φορείς , στους εσώτερους πυλώνες , μεταφέροντας και την κοιλιακή δεξαμενή των 5.000 λίτρων ή άλλες τέσσερις στη θέση της τελευταίας . Ο Tom Cooper σημειώνει ότι η πρώτη επιδρομή με MiG-25BRT πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο του 1984 με στόχο την Τεχεράνη στο πλαίσιο μιας εκστρατείας ψυχολογικού πολέμου , για να καμφθεί το φρόνημα του ιρανικού πληθυσμού .
Η εκστρατεία αυτή κλιμακώθηκε στη συνέχεια με τα « Foxbat » να επιχειρούν από διάφορα ιρακινά αεροδρόμια , ώστε να μπορούν να προσβάλλουν διάφορες ιρανικές πόλεις . Το τυπικό προφίλ των αποστολών αυτών , σύμφωνα πάντα με τις παραπάνω πηγές , ήταν η υπερηχητική επιτάχυνση στα 1,2 Μαχ μόλις τα αεροπλάνα περνούσαν στον ιρανικό εναέριο χώρο , ακολουθώντας ανοδική πορεία στο μέγιστο δυνατό επίπεδο πτήσης , στα 50.000- 60.000 πόδια και με την ταχύτητα να αυξάνει στα 1,8 Μαχ . Στο ύψος αυτό προσεγγίζοντας τον στόχο , τα αεροσκάφη επιτάχυναν στη μέγιστη δυνατή ταχύτητα , που πολλές φορές ανάλογα με τις συνθήκες ξεπερνούσε κατά πολύ τα 2 Μαχ . Η άφεση των βομβών γινόταν σε αποστάσεις 40-50 χιλιομέτρων από τον στόχο , σε οριζόντια πτήση και η ευστοχία ήταν … σχετική , καθώς το Peleng-M προοριζόταν για σοβιετική χρήση σε ατομικά όπλα . Έτσι η ακρίβεια βολής ήταν της τάξης των 500 μέτρων ( CEP , Circular Error Probability ) και οι ιρακινές επιδρομές είχαν καθαρά εκφοβιστικό σκοπό παρά επιχειρησιακές επιδιώξεις .
04 / 2015 111