«Μέσα στη νύχτα που με σκεπάζει, μαύρη σαν πίσσα όπως είναι, ευχαριστώ όποιον Θεό υπάρχει για την ελεύθερη ψυχή μου. Υπό το βάρος των περιστάσεων ποτέ δεν λύγισα, ούτε ούρλιαξα δυνατά.
Όταν το βάρος της τύχης έπεσε πάνω μου, το κεφάλι μου μάτωσε αλλά δεν έσκυψε. Πέρα απ’ αυτόν τον τόπο της οργής και των δακρύων βρίσκεται ο τρόμος της σκιάς.
Κι όμως, παρά τις απειλές όλων των χρόνων θα με βρει, μα θα με βρει χωρίς να φοβάμαι.
Σημασία δεν έχει πόσο στενή είναι μια πόλη, πόσο γεμάτη με τιμωρίες η περγαμηνή, εγώ διαφεντεύω τη μοίρα μου: αφέντης της ψυχής μου είμαι εγώ»
[Από το ποίημα «Ανίκητος» του Γουίλιαμ Ερνεστ Χένλεϊ, που λάτρεψε ο Νέλσον Μαντέλα κατά τη διάρκεια της πολύχρονης εξορίας του στη νήσο Ρόμπεν, στη Νότια Αφρική]
85