80
του έγγαμου βίου, τότε χάσαμε κουμπάρε τ' αβγά και τα πασχάλια. Διότι ο γαμπρούλης, έχοντας καταναλώσει τόσο πολύ κρασί την ώρα του γλεντιού, που τα μπουκάλια υπερτερούσαν της ηλικίας του ξεράθηκε στον ύπνο πριν καλά-καλά προλάβει ν' ακουμπήσει το κορμάκι του στο συζυγικό κρεβάτι που τόσο όμορφα είχε επιμεληθεί η συμβία του για τη πρώτη νύχτα πάθους.
Κούνια που την κούναγε κι αυτή κι εμένα και πρέπει να ένιωσε τα ίδια ακριβώς συναισθήματα που ένιωθε η μάνα μου όταν σαν παιδί έκανα σκανταλιές και μου φώναζε αγανακτισμένη, «αν ήξερα τι κούναγα θα σ' έπνιγα στη κούνια»!
Ο γαμπρός, λοιπόν, ξεράθηκε στον ύπνο και η κακομοίρα, η νόμιμη πλέον σύζυγός του, παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλλε για πολλή ώρα, έμεινε με... το μαρκούτσι στο χέρι.
Ποιο μαρκούτσι θα ρωτήσετε εσείς, όχι αυτό του μικροφώνου θα σας απαντήσω εγώ, αλλά το άλλο που ούτε κι εκείνο μπορούσε να ζωντανέψει μεθυσμένο όπως ήταν σαν το αφεντικό του. Τώρα, μη με ρωτήσετε, τι έκανε εκείνη σαν είδε και απόειδε διότι δεν είδα και ως εκ τούτου όρκο δεν παίρνω, αλλά για την επόμενη εβδομάδα καπνοί έβγαιναν από τα αφτιά της, ή όπως λέει η παροιμία, «αν την έπιανες από τη μύτη θα έσκαγε».
Τελικά όλες οι παροιμίες είναι σωστές, όπως έλεγε ο τραγουδιστής Τζον Τίκυς πριν πολλά-πολλά χρόνια: «Όσα λεν οι παροιμίες όλα βγαίνουν αληθινά...», τραγούδαγε ο μέγας αυτός τραγουδοποιός και ποιος είμαι εγώ για να εκφέρω επί τούτου αντίθετη άποψη;
Οι τσακωμοί που ακολούθησαν σχεδόν σε όλη τη σύντομη έγγαμη ζωή μας ήταν συχνοί, υπερβολικά συχνοί θα έλεγα και όταν συνέβαιναν αφήστε τα να πάνε καλύτερα. Οι γείτονες έστηναν αφτί και δεν θα μου προξενούσε καμία εντύπωση αν μάθαινα ότι στη διάρκεια αυτών των τσακωμών είχαν μαζί τους ποπ κορν για να τσιμπολογούν και μπύρες για να πίνουν, απολαμβάνοντας το θέαμα ακουστικός, βεβαίως-βεβαίως, όπως έλεγε και ο Τσαγανέας , αείμνηστος κι αυτός.