73
Επειδή όμως ο κόσμος είναι κακός και θα πει τα χειρότερα και θα την εκθέσουν ανεπανόρθωτα, πρέπει σε τούτη την κοινωνία να περπατάς με το κεφάλι ψηλά και το κούτελο καθαρό, όπως έκανε και ο άντρας της όταν ζούσε, που περπατούσε καμαρωτός-καμαρωτός, άσχετα αν καμιά φορά τα κέρατά του μπλέκονταν με τα καλώδια της ΔΕΗ και αυτός δεν το καταλάβαινε. Το καταλάβαιναν όμως όλοι οι υπόλοιποι!
Εξάλλου, αυτή το μόνο που θέλει είναι μια συντροφιά να πιει έναν καφέ, να εξομολογηθεί τον πόνο της τον αβάσταχτο. Αλλά ένεκα που ο κόσμος είναι κακός, ένεκα που η άτιμη η θλίψη είναι μεγάλη, ένεκα που έμεινε μόνη και απροστάτευτη μέσα στο κόσμο τον κακό, στο τέλος άνθρωπος είναι και λυγίζει κι έτσι πέφτει και κανένα πήδημα για να ξεχάσει για λίγο τις πίκρες της ζωής.
Κι αφού είναι χήρα και μόνη της κι αφού προείπαμε πως οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι νεκροί με τους νεκρούς, θέλει και δυο στιβαρά μπράτσα ν' ακουμπάει με ασφάλεια κι έτσι το πήδημα συνεχίζεται και τα δύο στιβαρά μπράτσα ενίοτε γίνονται τέσσερα και έξι κι οκτώ άμα λάχει. Αυτό που έχει σημασία άλλωστε είναι η ποιότητα και ουδόλως η ποσότητα.
Και καλά αν η κακομοίρα η χήρα μένει σε μεγαλούπολη όπου ο καθένας κοιτάει την κούτρα του κι άνθρωπος δεν λέει καλημέρα σε άλλον άνθρωπο. Αν όμως μένει σε κανένα χωριό; Τότε τα στιβαρά μπράτσα αντί να μπαίνουν στητά και περήφανα από την είσοδο περνούν μέσα από το πίσω παραθύρι την ώρα που η νύχτα απλώνει το μαύρο της πέπλο και ως γνωστό τη νύχτα φουντώνουν οι παρανομίες. Κι ας έλεγε η γιαγιά του φίλου μου του Παύλου ότι, «όποιος τη νύχτα περπατεί λάσπη και σκατά πατεί»!
Αν δεν μπορούν να το κάνουν στο σπίτι, καλός είναι και ο αχυρώνας.
Κι εκεί που όλο το χωριό το έχει τούμπανο κι αυτή κρυφό καμάρι, η ζωή συνεχίζεται όμορφα και ωραία...
Τελικά, όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος! Δεν συμφωνείτε;