72
τη συνεχίζουν, αφού οι νεκροί με τους νεκρούς και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς. Τουλάχιστον, ανάβουν κάπου-κάπου κανένα κερί στον μακαρίτη για να βλέπουν οι άλλοι πόσο τον σεβάστηκε ζωντανό και πόσο τον σέβεται πεθαμένο. Όπως είπε η Αυστριακή συγγραφέας και ειρηνίστρια, Μπέρτα Φον Σούτνερ, «η χηρεία είναι, ως επί το πλείστον, η μοναδική αποζημίωση της γυναίκας για τον γάμο της».
Πως το έλεγε εκείνο το τραγουδάκι που ήταν σουξέ πριν πολλά χρόνια, από τον τεράστιο και ανεπανάληπτο τραγουδοποιό, Γιώργο Μπίλη;
«κι έκλαιγε η κακομοίρα γιατί είχε μείνει χήρα,
χήρα μου μη κλαις και τίποτα δε κάνεις
και μη ξεχνάς κι εσύ μια μέρα θα πεθάνεις…»,
και πάει λέγοντας.
Αφού, επομένως, μια μέρα, έτσι κι αλλιώς θα πεθάνει και η ζωή είναι μικρή, «στις εννιά του μακαρίτη άλλον έβαλε στο σπίτι». Γιατί, ότι θα πεθάνει, όπως όλοι μας, είναι το μόνο σίγουρο, όπως έλεγε και ο Θανάσης Βέγγος στη ταινία, «ο ατσίδας», στον Ντίνο Ηλιόπουλο :
«Βέγγος: Κουνηθείς δεν κουνηθείς, ουδείς γλυτώνει το μοιραίο. “Η ζωή εισερχόμενη από την πόρτα, ο θάνατος παραμονεύει στο παράθυρο”. Θρασύμβουλας.
Ηλιόπουλος: Α, δικό σου...
Βέγγος: Μάλιστα. Διότι ότι και να κάνεις στη ζωή, όσο και να ζήσεις θα 'ρθει μια μέρα ο καπετάν Μιχάλης και θα σου πει, “μουσιού, για γκελ μπουρντό”.
Ηλιόπουλος: Ποιος είναι ο καπετάν Μιχάλης;
Βέγγος: Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ.
Ηλιόπουλος: Α, ωραία. Και μιλάει γαλλικά και τούρκικα;
Βέγγος: Μωρέ ότι γουστάρει μιλάει.
Ηλιόπουλος: Σωστά, Αρχάγγελος είναι, ότι θέλει λέει.
Βέγγος: Το μόνο σίγουρο πράγμα στη ζωή είναι ο θάνατος.
Ηλιόπουλος: Βλέπω μέλι στάζει η γλώσσα σου. Δεν μου λες, εξοχικό κέντρο είναι εδώ ή γραφείο κηδειών;»