58
και ως άλλος μυθικός Ίκαρος να πετάξεις έχοντας την βεβαιότητα πως αντί να τραβήξεις ψηλά να βρεις τον Θεό σου θα καταλήξεις στον πάτο της θάλασσας και ώρα είναι να σου τραγουδούν τα ψάρια το, «καλά σου τα λέγαν».
Η συνάντηση με τον Θεό σίγουρα θα γίνει, μα δια της τεθλασμένης οδού κι επομένως αφού τα ψάρια είναι μόνο για να τα τρώμε και όχι να μας τραγουδούν, αναβάλλεις το πέταγμα και ξαναγυρνάς στο, «έχει κι ο Θεός για μας», που τελικά τα μαύρα του χάλια έχει κι Εκείνος. Διότι τι να σου κάνει και ο Πανάγαθος με αυτά που βλέπει να κάνουν οι άνθρωποι, τους οποίους έκανε καθ’ εικόνα και ομοίωσή Του; «Ένας Θεός είναι αυτός και τι να πρωτοκάνει, ποιον πικραμένο να σκεφτεί και ποια πληγή να γιάνει», όπως λέει μια μαντινάδα. Έτσι, γύρισε το κεφάλι του απελπισμένος και τράβηξε σε άλλες παραλίες μπας και ησυχάσει ο έρμος από την απίστευτη βλακεία που δέρνει το ανθρώπινο είδος. Εξάλλου, το είχε πει ο Ιταλός κινηματογραφικός σκηνοθέτης, Φεντερίκο Φελίνι:
«Αν είχα φτιάξει έναν κόσμο σαν τον Θεό, θα τον άφηνα κι εγώ στη τύχη του».
Σου λέει, επομένως, ο καλός Θεούλης: «Τι σεισμούς τους έριξα, τι καταποντισμούς, τι κεραυνούς και καυτές λάβες από εκρηγνύοντα ηφαίστεια, όμως αυτοί δεν καταλαβαίνουν τον Θεό τους και συνεχίζουν με αμείωτο ενδιαφέρον την μαλακία τους». Και μετανιώνει που έστειλε τον μονάκριβο Υιό του να τους σώσει, διότι όπως είπε ο Άγγλος συγγραφέας και κριτικός, Γκ. Κ. Τσέτσερτον , «όποιος πιστεύει πως ο Χριστός κατέβηκε με την θέλησή του στη γη, δεν γνωρίζει καθόλου τον πατέρα του».
Κι αφού τον πρώτο καιρό τον δόξαζαν και τον επευφημούσαν, στο τέλος τον Σταύρωσαν διότι τα περί αγάπης και σωτηρίας της ψυχής που διαλαλούσε ήταν έννοιες άγνωστες στις κοινωνίες που είχαν δομήσει, όπου έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα και μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα ο πατέρας λυπημένος έβρισκε παρηγοριά στην αγκαλιά της κουμπάρας ή της ξαδέλφης κι εκεί που έχασαν τον γάιδαρο τους πήραν και το σαμάρι.