28
Τις περισσότερες φορές, γράφει σε κείμενό του ο Ι. Ευαγγέλου, καταφεύγει σε χειρονομίες και στην υπερύψωση της φωνής για να υπογραμμίσει τις ιδέες του και να πείσει τους συζητητές για γνώμες που δεν έχουν κανένα λογικό έρεισμα. Αλλά με χειρονομίες και φωνασκίες ο ανόητος λόγος δεν αναβαθμίζεται, υποβαθμίζεται. Τελικά ένας τέτοιος διάλογος καταλήγει σε διαπληκτισμούς –και όχι μόνο φραστικούς. Ο Εμμανουήλ Ροΐδης έγραφε: «Μεταξύ δύο Ρωμιών διαφωνούντων δια το αν ο ήλιος προβάλλει εξ ανατολών ή εκ δυσμών, δίκαιο έχει ο οπλοφορών!».
Ο Ινδός στοχαστής Τζιντού Κρισναμούρτι είχε πει σε ομιλία του το 1981 ότι, «κανένας πολιτικός και καμιά μορφή πολιτικής, είτε είναι της Αριστεράς είτε της Δεξιάς ή ακόμη και του Κέντρου, δεν πρόκειται να λύσει κανένα από τα προβλήματά μας. Οι πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται να λύσουν τα προβλήματα αλλά μόνο το πώς θα διατηρήσουν τις θέσεις τους».
Μα, ποιος να τον ακούσει τότε, που τα πολιτικά μίση και πάθη ήταν στο φόρτε τους, όπου ο πατέρας σκοτωνόταν με το παιδί του και ο αδερφός με τον αδερφό και οι πολιτικοί, ασχέτως κόμματος, να μη πιστεύουν τον εαυτό τους κομμάτι της Ελλάδας γιατί θεωρούσαν την χώρα κομμάτι του εαυτού τους, όπως εύστοχα έχει πει ο Χάρρυ Κλυνν ;
Άσχετα αν σήμερα, καμιά τριανταριά χρόνια αργότερα, όλοι μας μουντζώνουμε προς όλες τις κατευθύνσεις του ορίζοντα όταν βλέπουμε να παρουσιάζεται ένας ακόμη εθνοσωτήρας που υπόσχεται καλύτερες ημέρες με κείνο το ξύλινο και χωρίς αισθήματα χαμόγελο που με τόση ευλάβεια έχει εξασκήσει.
Και να τα φάσκελα, μάλιστα και με τα δύο χέρια, να θυμίζουν την αλησμόνητη ταινία με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στο ρόλο του πολιτευτή Μαυρογυαλούρου, ο οποίος την ώρα που προσπαθούσε να μιλήσει στους υποψήφιους ψηφοφόρους του ακουγόταν το γκάρισμα ενός γαιδαράκου. Μονότονο το γκάρισμα του, υπό εξαφάνιση, συμπαθέστατου τετράποδου, όπως μονότονες και οι υποσχέσεις των πολιτικών πάντα πριν τις εκλογές, γιατί αμέσως μετά τις ξεχνάνε μέχρι να έρθουν οι επόμενες εκλογές για να τις ξαναθυμηθούν και πάλι από την αρχή, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Και τα χαϊβάνια, τουτέστιν οι ψηφοφόροι, να χειροκροτούν επευφημώντας. Φαίνεται πως στην πολιτική μεγαλύτερη σημασία έχει να βρίσκεις δικαιολογίες παρά να παράγεις έργο.