25
γειτονιά. Βρίσκεται εκεί πριν ακόμα ο δρόμος ασφαλτοστρωθεί, πριν ακόμα φτιαχτούν μεγάλα και όμορφα σπίτια και καταστήματα. Από την εποχή, μου είπαν, που στη περιοχή υπήρχαν μόνο χωράφια.
Πόσα και πόσα, σκέπτομαι, δε θα έχει δει και ακούσει όλα αυτά τα χρόνια!
Χαρούμενες παιδικές φωνές ακούγονται από τις γύρω αυλές που έχουν συγκεντρωθεί μανάδες με τα παιδιά τους να παίζουν ανέμελα. Ναι, εδώ που βρίσκομαι υπάρχουν ακόμα τέτοιες εικόνες σα να ξεπροβάλλουν μέσα από κάποια ελληνική ασπρόμαυρη ταινία των δεκαετιών 1960 ή ’70.
Κάπου-κάπου, ακούγονται και οι φωνές ενήλικων αντρών που με γοργά βήματα κατευθύνονται σε ένα από τα δύο καφενεία, που βρίσκονται σε απόσταση λιγότερη από εκατό μέτρα μακριά μου.
Άλλο και αυτό που συνάντησα εδώ, στη περιοχή που ζω, μερικά χιλιόμετρα μακριά από την Λεμεσό της Κύπρου. Να υπάρχουν δύο καφενεία σε απόσταση μόλις λίγων μέτρων μεταξύ τους, να υποδέχονται το μεν ένα τους δεξιούς το δε άλλο τους αριστερούς, λες και για την κατάντια της χώρας, όπως και όλων των χωρών, δεν ευθύνονται όλοι οι πολιτικοί ανεξαρτήτου ιδεολογικής κατεύθυνσης. Που ναι μεν στα τηλεοπτικά παράθυρα μπορεί να βρίζονται εκτοξεύοντας διάφορες κατηγορίες ο ένας στον άλλο για τα χάλια της πατρίδας τους, αλλά μόλις οι τηλεοπτικές κάμερες σβήσουν να χαριεντίζονται μεταξύ τους σαν μαθητριούλες δεκαετίας 1970, εκείνες με τις μπλε ποδιές και τις άσπρες κορδέλες στο κεφάλι, που περισσότερο έμοιαζαν με τις μωρές Παρθένες η παραβολή των οποίων ακούγεται κάθε Μεγάλη Τρίτη στις εκκλησίες. Σήμερα, βέβαια, οι μπλε ποδιές έχουν αντικατασταθεί από μίνι φούστες ή τζιν στενά παντελόνια, που σε συνδυασμό με το έντονο μακιγιάζ και την πληθώρα δακτυλιδιών και βραχιολιών στα χέρια και το κινητό τηλέφωνο, απαραίτητο αξεσουάρ, αναρωτιέσαι αν τελικά πηγαίνουν στο σχολείο ή έχουν ετοιμαστεί για κανένα μπαρ ή μπουζουκομάγαζο.
«Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο», θυμάμαι την αείμνηστη γιαγιά μου να λέει.