24
-1-
«Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος»!
Αυτή η παροιμία μου ήρθε στο μυαλό εντελώς ξαφνικά και χωρίς ιδιαίτερο λόγο, καθώς βολευόμουν στη πολυθρόνα, μπροστά από τον υπολογιστή, σκεπτόμενος τι να γράψω.
Ο ήλιος ολοκλήρωνε και το σημερινό, καθημερινό και μοναχικό ταξίδι του πάνω στο χρυσό του άρμα που, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, το σέρνουν τέσσερα φτερωτά άλογα. Οι αρχαίοι Έλληνες προσωποποιούσαν τον ήλιο ως ένα νέο άντρα που φορούσε ρόμπα και στο κεφάλι είχε αστραφτερό φωτοστέφανο. Κάθε πρωί αναδυόταν από το παλάτι του στην ανατολή, που βρισκόταν στη κοίτη του ποταμού Ωκεανού και το οποίο ήταν φτιαγμένο από χρυσά κοσμήματα και ελεφαντόδοντο και που κανένας θνητός δεν μπορούσε να βρει το δρόμο για εκεί, για να καταλήξει στη δύση, στη Γη των Εσπερίδων. Εκεί, κατέβαινε από το άρμα του και την ώρα που κοιμόταν μεταφερόταν πάλι στο παλάτι του για να ξαναρχίσει την επόμενη ημέρα το αιώνιο και καθημερινό του ταξίδι.
Ο Ηράκλειτος , έλεγε ότι ο ήλιος δεν είναι μόνο καθημερινά καινούργιος, αλλά είναι αιώνια και αδιάκοπα καινούργιος, ενώ ο Αναξαγόρας πίστευε πως ήταν «Διάπυρος Μύδρος», μεγαλύτερος από την Πελοπόννησο.
Κάτω από το μπαλκόνι του σπιτιού μου, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα μου, αυτοκίνητα κινούνται συνεχώς και προς τις δύο κατευθύνσεις. Άλλοι επιστρέφουν στο σπίτι τους μετά από μια κοπιαστική ημέρα στη δουλειά και κάποιοι άλλοι βγαίνουν για την βραδινή τους βόλτα.
Ακριβώς απέναντι, ένα πολύ ψηλό πεύκο στέκεται αλύγιστο και αμίλητο θυμίζοντας ακοίμητο φρουρό που προστατεύει όλη τη γειτονιά. Βρίσκεται