180
πεζογράφους μας τη δεκαετία του 1930, αν θυμάμαι καλά, στο μυθιστόρημά του, «Το Γύρι», που το έγραψε το 1944.
Έχοντας επομένως μπροστά σου μια τέτοια θαυμάσια εικόνα, μια εικόνα που κανένας ζωγράφος δεν θα μπορέσει ποτέ ν’ αποτυπώσει με τέτοια ζωντάνια και λεπτομέρεια στον καμβά του, πώς να μη θυμηθείς το ποίημα του μελαγχολικού μας ποιητή Κώστα Καρυωτάκη;
“Ο Φοίβος ροδοκόκκινος αργοκυλά στη δύση σέρνοντας σύννεφα χρυσά γι ασύγκριτη χλαμύδα, σε λίγο πισ' απ' το βουνό κει κάτω θε ν' αφήσει μισόσβηστη και θαμπερή την υστερνή τ' αχτίδα.
Η θάλασσα π' απλώνεται βουβή και νεκρωμένη ανατριχιάζει κάποτε στα χάδια του αγέρα, κι οι ψαροπούλες, ροδαλές στου ήλιου που πεθαίνει το ματωμένο βλέμμα, ξανοίγεται ως πέρα.
Η νύχτ' απλώνει απαλά το μαύρο της σεντόνι και αφανίζει άπονα καθ' ομορφιά και χάρη, ακούγεται το άχαρο κελάηδημα του γκιώνη κι αργοπροβάλλει ντροπαλό τ' ολόχλωμο φεγγάρι”.
Τώρα πια απολαμβάνω με όλες τις αισθήσεις μου το μεγαλείο της φύσης. Με την καρδιά και την ψυχή μου βλέπω χρώματα, λεπτομέρειες, αλλαγές, το φως και το σκοτάδι.
Σαράντα χιλιόμετρα από ‘κει που μένω βρίσκεται η λιμνοθάλασσα Κοτύχι, βορειανατολικά της κωμόπολης των Λεχαινών ενώ το παραθαλάσσιο δάσος, ο υγρότοπος της Στροφυλιάς, είναι βορειότερα, στο νομό Αχαΐας. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα δίκτυο λιμνοθαλασσών, λιμνών, ελών και δασών κατά μήκος των βορειοδυτικών ακτών της Πελοποννήσου.
Η λίμνη βρίσκεται στο δάσος της Στροφυλιάς και μαζί με τις λιμνοθάλασσες του Προκόπου, τη λίμνη-έλος Λάμια και του Πάπα [Καλόγριας] προστατεύεται από τη συνθήκη Ραμσάρ που αφορά την προστασία των υγροτόπων και υπογράφτηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1971 στη πόλη Ραμσάρ της Περσίας. Η Ελλάδα υπέγραψε την σύμβαση και την επικύρωσε με το νόμο 191/74.
Είναι μια πανέμορφη περιοχή που τον χειμώνα προσελκύει έναν σημαντικό