176
η οποία παρέμενε στην Ελλάδα ζώντας μόνη της στο πατρικό μου σπίτι. Η μόνη επαφή που είχαμε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, εκτός από τις σχετικά συχνές τηλεφωνικές μας επικοινωνίες, ήταν μόλις μια φορά όταν τελείως ξαφνικά την επισκέφθηκα στο σπίτι της αδερφής μου στην Αθήνα, όπου ήξερα πως θα βρισκόταν για λίγες ημέρες. Η χαρά της μόλις με είδε μπροστά της, αποτυπώθηκε στο πρόσωπό της και τις λίγες ώρες που καθίσαμε μαζί μου κρατούσε το χέρι σαν να ήμουν κάτι πολύτιμο που αν το άφηνε θα εξαφανιζόταν για πάντα. Είμαι σίγουρος ότι στους επόμενους μήνες ζούσε με αυτές τις ελάχιστες αναμνήσεις που είχε από κείνη την ολιγόωρη συνάντησή μας.
Ένα Σάββατο απόγευμα, αρκετούς μήνες μετά από εκείνη την επαφή μας, παρακολουθούσα από το παράθυρο του διαμερίσματος, που είχα νοικιάσει στον Ύψωνα, τη βροχή που έπεφτε με δύναμη μια φθινοπωρινή ημέρα. Εντελώς απροσδόκητα ένιωσα τις τύψεις να βαραίνουν την ψυχή μου αφού η εικόνα της, εκείνη που μου είχε αποτυπωθεί στο μυαλό την ώρα που αποχωριζόμασταν, ήρθε έντονα στο μυαλό μου μαζί με τη νοσταλγία για την πατρίδα και την εγωιστική μου στάση που παρασυρόμενος από τις φιλοδοξίες μου απομακρύνθηκα από κοντά της, ενώ εκείνη ευρισκόμενη πλέον στην τρίτη ηλικία είχε απομείνει μόνη της.
Φέρνοντας σήμερα όλα αυτά στο μυαλό, καθώς έχω επιστρέψει στην Ελλάδα, σκέφτομαι πόσο λίγο τελικά θυμόμαστε τους απόμαχους της ζωής. Αρνούμαστε να δούμε την θλίψη τους, την ανημποριά που φέρνουν τα χρόνια, το αίσθημα της εγκατάλειψης που βιώνουν, την απέραντη μοναξιά τους.
Έχουμε χάσει τον σεβασμό μας.
Όταν όμως εκλείψουν καταλαβαίνουμε όσα δεν εκτιμήσαμε, αλλά είναι πια αργά για να διορθώσουμε τα λάθη μας, την αμέλεια, την υπεροψία μας.
Πολλές φορές φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα του αγαπημένου μου παππού Χρήστου και της λατρεμένης μου γιαγιάς Ευγενίας, κι αναρωτιέμαι πως θα ήταν η συμπεριφορά μου σήμερα απέναντί τους στην ηλικία που βρίσκομαι τώρα, αν βέβαια εξακολουθούσαν να ζουν. Μετά όμως ξαναγυρνώ στη πραγματικότητα –στη θλιβερή πραγματικότητα- και ότι κι αν σκέφτομαι δεν τους φέρνει πίσω.