170
σωστά μια φορά είναι αρκετή!
Ο θάνατος μας διδάσκει την αξία του χρόνου. Πως μπορεί να εκτιμήσει κάποιος τη ζωή όταν απορρίπτει τον θάνατο που είναι η συνέχεια και όχι το τέλος όπως οι περισσότεροι νομίζουν;
Ο Άγγλος θεολόγος και συγγραφέας Τζον Χένρυ Νιούμαν [1801-1891] είχε πει πως, «δεν είναι ο φόβος πως η ζωή θα φτάσει στο τέλος, αλλά ο φόβος πως δεν θα αρχίσει ποτέ ξανά».
Ο Αϊνστάιν, με αφορμή τον θάνατο ενός φίλου του παραδέχθηκε ότι, «έφυγε από αυτόν τον παράξενο κόσμο, λίγο πριν από μένα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Άνθρωποι σαν κι εμάς, γνωρίζουμε ότι ο διαχωρισμός ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, είναι απλά μια πεισματάρικη ψευδαίσθηση».
Ο φιλόσοφος Σωκράτης ανέφερε στην απολογία του, μετά την καταδικαστική απόφαση: «Κανένας δεν ξέρει ποιος παίρνει τον καλύτερο δρόμο. Εκείνος που μένει σε τούτο τον κόσμο ή αυτός που φεύγει;»
Ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος δημοκράτης επειδή δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, ανάμεσα σε καθηγητές Πανεπιστημίων και απλούς εργάτες γης. Μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε κι αυτό δεν αλλάζει. Είναι το πεπρωμένο για κάθε μορφή ζωής.
Έγραψε ο Ντιτιέ Φορ:
“Όταν γεννιόμαστε παίρνουμε ένα διαβατήριο, ένα πάσο και μια βίζα. Για να επισκεφθούμε τη χώρα του θανάτου”.
Ο θάνατος, αδερφός του Ύπνου, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες δεν αποτελούσε σε καμιά περίπτωση το τέλος, αλλά ήταν η πύλη για κάτι μεγαλύτερο, πιο σπουδαίο από την υλική ζωή. Ο Ευριπίδης τόνιζε ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο και οι νεκροί συναντιούνταν στον Αδη.
Οι φιλόσοφοι υπαρξιστές πίστευαν ότι ο θάνατος επιτρέπει στους ανθρώπους να έχουν αυτογνωσία και να είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους. Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος, Επίκουρος, αναφέρθηκε στο θέμα του θανάτου, τονίζοντας ότι είναι ανόητο να φοβάται κανείς τον θάνατο, διότι δεν έχει καμία σημασία γιατί κάθε καλό και κάθε κακό βρίσκεται στην αίσθηση.