146
Του είπαν ότι η μάνα του ζει, είναι κατάκοιτη και ότι θα της έδινε τη μεγαλύτερη χαρά αν ερχόταν να τον δει. Όμως ο ίδιος αρνήθηκε κατηγορηματικά με μια συγκλονιστική φράση, που έσχιζε καρδιές: "Δεν έχει νόημα πια...".
Τους παρακάλεσε πολύ, επειδή ο ίδιος ήταν στρατιωτικός και τα δύο του παιδιά επίσης ανώτατοι στρατιωτικοί στην Άγκυρα και ο μεγαλύτερος φονεύτηκε κατά την απόβαση στην Κύπρο το 1974, να μην αποκαλύψουν το γεγονός, τουλάχιστον όσο θα βρίσκονται σε τούρκικο έδαφος και στην Ελλάδα να το μάθει μόνο η μάνα, η γιαγιά. Ίσως είχε δίκιο. Δεν ήταν πρέπον να ταράξει άλλο την ζωή του, που είχε πάρει άλλους δρόμους, χωρίς επιστροφή...
Στο άκουσμα ότι είχε παιδί σκοτωμένο στην Κύπρο, επικράτησε μούδιασμα. Κανείς δεν μπορούσε να μιλήσει. Με πολύ κόπο είπαν ότι και άλλο εγγόνι της γιαγιάς Παναγιώτας έπεσε στην Κύπρο το 1974 με τον ελληνικό στρατό. Οι στιγμές ανθρώπινης συγκίνησης κράτησαν πολύ και τα δάκρυα έβγαιναν ασταμάτητα για πολλή ώρα. Η μοίρα είχε παίξει ένα τραγικό παιχνίδι.
Έφυγαν με βαριά καρδιά, παίρνοντας μόνο από τη θήκη ένα ρολόι και ένα χαϊμαλί, αφού είχαν έναν αποχωρισμό πολύ δύσκολο. Πήραν το δρόμο του γυρισμού και έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη Εκεί ο Κώστας δεν άντεξε και πήρε τηλέφωνο στην Ελλάδα, στη Γαστούνη, για να δώσει στη γιαγιά το χαρμόσυνο νέο, με τρόπο που δεν θα γίνει αντιληπτός από τις τουρκικές αρχές, ενδεχομένως.
Ήταν 22 Σεπτεμβρίου 1982. Μόλις πήρε τηλέφωνο και είπε τα συμβάντα, έπεσε λιπόθυμος. Του είχαν γνωρίσει από το τηλέφωνο ότι η γιαγιά πέθανε χθες και την είχαν κηδέψει!
Έτσι έκλεισε η δραματική ιστορία μιας γυναίκας, που η τύχη της είχε γράψει να μη γελάσουν τα χείλη της ούτε την τελευταία στιγμή...
Το ερώτημα που βασανίζει τον Κώστα: «Τα παιδιά του πιο πάνω Έλληνα στην καταγωγή, που υπηρετούσαν ως ανώτατοι αξιωματικοί του Τούρκικου