131
και τον Αλκιβιάδη κάποια γεγονότα που, όπως σωστά επισημαίνει, δεν γράφονται στα σχολικά εγχειρίδια:
«[…] Ο Αλκιβιάδης, ανάμεσα στις συνεχείς του μετατοπίσεις από την δημοκρατική Αθήνα στη συντηρητική Σπάρτη, έγινε συχνά πολεμικός και πολιτικός σύμβουλος των Περσών εναντίον των Αθηναίων!
Αλλά και ο ένδοξος νικητής της Σαλαμίνας Θεμιστοκλής, όταν αδίκως κατηγορήθηκε για συνεννοήσεις με τους Πέρσες, αντί να πάει να απολογηθεί και να υπερασπιστεί την αθωότητά του στα θεσμικά όργανα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, δραπέτευσε, περιφέρθηκε στην Ελλάδα ζητώντας άσυλο και δωροδοκώντας ηγεμόνες [π.χ. στην Ήπειρο], επιβιβάστηκε κρυφά σε πλοίο στη Σαμοθράκη, κρύφτηκε στη σαβούρα του κύτους όταν έγινε νηοψία από σπαρτιάτικο πλοίο, έφτασε στη Μικρά Ασία και ζήτησε άσυλο από τον Πέρση μονάρχη. Εκείνος του το παραχώρησε αμέσως, αλλά για να φτάσει στα Σούσα ο άνθρωπος που στη Σαλαμίνα είχε στείλει στον Χάρο το άνθος της περσικής νεολαίας ντύθηκε νύφη [!] και πέρασε ως νύφη εχθρικές για εκείνον περιοχές μέσα σε κουβούκλιο που τον πήγαινε τάχα στον γαμπρό! Ο Θεμιστοκλής.
Αλλά αυτά δεν τα λέμε στα σχολικά εγχειρίδια.
Όταν έφτασε στα Σούσα, του παραχωρήθηκε πολυτελής κατοικία, υπηρέτες, άμαξες και τιμές, τις οποίες κάλυπτε οικονομικά εισπράττοντας τους φόρους από τους Έλληνες αποίκους της Μαγνησίας της Μικράς Ασίας, μιας πρώην ανθούσας ελληνικής εμπορικής κοινότητας.
Ο Θεμιστοκλής εδέησε ν’ αυτοκτονήσει όταν οι πιέσεις του Πέρση μονάρχη να ηγηθεί ως σύμβουλος εκστρατείας στην Ελλάδα ως νέος Ιππίας ή Δημάρατος έφτασαν στο απροχώρητο […].
Απόσπασμα από τον Επιτάφιο Λόγο του Περικλέους:
“Έχουμε δηλαδή πολίτευμα, το οποίο δεν αντιγράφει τους νόμους άλλων, μάλλον δε εμείς οι ίδιοι είμαστε υπόδειγμα σε μερικούς παρά μιμούμαστε άλλους. Και ονομάζεται μεν δημοκρατία, γιατί η διοίκηση είναι στα χέρια των πολλών και όχι των ολίγων. Όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα έναντι δε των νόμων στις ιδιωτικές τους διαφορές, ενώ ως προς την θέση τους στον δημόσιο βίο κάθε ένας, ανάλογα με την επίδοση σε κάποιο τομέα, προτιμάται για ένα από τα δημόσια αξιώματα, και όχι από την πολιτική του παράταξη όσο από την αρετή του, ούτε εξαιτίας της φτώχειας, ενώ έχει την ικανότητα να παράσχει κάποια υπηρεσία στην πατρίδα του, εμποδίζεται από το γεγονός ότι είναι άγνωστος.
Ζούμε ελεύθερα, και ως πολίτες στον δημόσιο βίο και ως άτομα στον ιδιωτικό, στις επιδιώξεις μας της καθημερινής ζωής, κατά τις οποίες δεν κοιτάμε ο ένας στον άλλον με καχυποψία, δεν θυμώνουμε με τον γείτονά μας, όταν κάνει σύμφωνα με την ευχαρίστησή του, ούτε παίρνουμε μια φυσιογνωμία σκυθρωπή, η οποία μπορεί να μην βλάπτει τον άλλο, πάντως όμως είναι δυσάρεστη.