128
έγραψε το κάτωθι άρθρο με τίτλο, «Πέρα από τον χυλό της παραλυσίας»:
«Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι έλληνες πολιτικοί, δεξιά και αριστερά, είναι ιδιοτελής υπάλληλοι των κομμάτων. Πρώτη μέριμνα γι’ αυτούς είναι η επανεκλογή τους που τους εξασφαλίζει προνόμια –από τα ευτελή φώτα της δημοσιότητας3 ως τη βουλευτική ασυλία και τον αδιαφανή πλουτισμό. Δεν έχουν συναίσθηση του ρόλου και της ευθύνης τους, δεν είναι καν σε θέση να παρακολουθούν τι συμβαίνει στον σημερινό, σύνθετο και πολλαπλώς διασυνδεδεμένο κόσμο. Δεν μιλούν ξένες γλώσσες και οι σύμβουλοί τους είναι συνήθως οι συγγενείς τους, σύζυγοι και παιδιά που βρίσκουν βολικό εργοδότη το κράτος παρασιτώντας οικογενειακά επί του κοινωνικού σώματος.
Οι περισσότεροι πολιτικοί δεν ξέρουν τα θέματα, ούτε ενδιαφέρονται να ενημερωθούν, δεν έχουν απόψεις, ούτε επιχειρήματα για όσα καλούνται να αποφασίσουν. Διεκπεραιώνουν απλώς…
Ο βαρύς αυτός πολτός που συνθέτουν οι ανίκανοι και περιδεείς πολιτικοί, οι συμφεροντολόγοι πελάτες τους θρασείς συνδικαλιστές, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, ο γνωστός θίασος δημοσίων προσώπων [καλλιτεχνών, ανυπόστατων διανοούμενων και ακαδημαϊκών] που μιζάρουν στον λαϊκισμό και στην πατριδοκαπηλία, έδρασε επί μακρόν συγκολλητικά, πνίγοντας όμως κάθε δημιουργική δύναμη, κάθε πνοή, αδιαφορώντας για τους αδύναμους, ισοπεδώνοντας άξιους και ικανούς και φέρνοντας στην επιφάνεια τους καταφερτζήδες, τους κολλητούς και τους αδίστακτους. Παρέδωσε μια βαθειά άδικη κοινωνία καθηλωμένη στη φτώχεια και πλέον στην ανέχεια, στην άγνοια και στους παρηγορητικούς μύθου […]»
Ο Γιώργος Κύρτσος, στο βιβλίο του, «Ο μυστικός πόλεμος των εξουσιών», αναφέρει:
«Οι περισσότεροι πολιτικοί καταγγέλλουν τα διαπλεκόμενα, όταν χάνουν τον έλεγχο της διαρκούς συναλλαγής μαζί τους ή δέχονται μεγάλη πίεση από την κοινή γνώμη και τους προσφέρουν πολιτική κάλυψη, μόλις αλλάξουν οι συνθήκες και η τακτική».