127
Ο Γάλλος φιλόσοφος Αλέν Ντε Μπενουά υποστηρίζει ότι το μεγαλύτερο μέτρο της δημοκρατίας είναι ο βαθμός συμμετοχής των πολιτών της. Η δημοκρατία θεμελιώνεται στη βάση ότι κάθε άτομο είναι αυτόνομο κι έχει ίσα δικαιώματα στη ζωή, στην ελευθερία, στην ευτυχία και σε όλα τα υπόλοιπα θεμελιώδη αγαθά.
Είμαστε καχύποπτοι με τους πολιτικούς και όχι αδικαιολόγητα. Η ανάγκη να ευθυγραμμιστούν με την κομματική γραμμή και η διόγκωση των κομματικών συγκρούσεων από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης συμβάλλουν στη δημιουργία αυτού του κλίματος καχυποψίας. Οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι οι αποφάσεις τους, αντί να λαμβάνονται έχοντας υπόψη τους την συνείδησή τους, λαμβάνονται με βάση τις δημοσκοπήσεις ή την όποια κομματική γραμμή χαράζει η ηγετική ομάδα. Και όποιος δεν ακολουθήσει αυτή την κομματική γραμμή, απλά αποβάλλεται. Τόσο απλά!
Όμως το νόμισμα πάντα έχει δύο πλευρές.
Πριν μερικά χρόνια είχα διαβάσει σε άρθρο ότι, με τις πρακτικές της διαρκούς συναλλαγή μεταξύ πολιτών και πολιτικών, τροφοδοτείται ένας φαύλος κύκλος όπου ο «πονηρός πολιτευτής» χαϊδεύει τα αφτιά του πολίτη ψηφοφόρου μέχρι να εξασφαλίσει τη ψήφο του, αλλά ο «πονηρός πολίτης» υπόσχεται και παραχωρεί το μοναδικό πολιτικό του όπλο, την ψήφο του, για να πάρει την μικροεξυπηρέτησή του. Η ειρωνεία του θέματος είναι ότι ο πολιτικός θα σηκώσει το βάρος και την καταφρόνια της συναλλαγής αυτής, ενώ ο ψηφοφόρος παραμένει στο απυρόβλητο. Και μάλιστα είναι αυτός που θα έχει το καταγγελτικό ύφος του ηθικολόγου εκσφενδονίζοντας τους γνωστούς αφορισμούς του τύπου ότι, «όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι» και άλλα φαιδρά.
Για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν η ψήφος γίνεται εμπόρευμα και ο κάθε επίδοξος πολιτικός που θέλει να μπει στο κοινοβούλιο σπαταλά ένα υπέρογκο χρηματικό ποσό;
Στις 29 Μάιου 2011, η Βάσω Κιντή, στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», έγραψε