117
-19-
«Κάποια μέρα, κοιτώντας πίσω, τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται πιο ωραία»
-Σίγκμουντ Φρόιντ -
Επιστρέφω στο παρελθόν των παιδικών μου χρόνων, τότε που μυρίζαμε το άρωμα των φρούτων και των λαχανικών, πριν αυτά γεμίσουν με ορμόνες και καταντήσουν άοσμα και άγευστα. Τότε που ζουλάγαμε τις ντομάτες και ο κόκκινος χυμός τους γέμιζε ευχάριστα τα στόματά μας. Τότε που οι γιαγιάδες μας τις έτριβαν πάνω σε χοντρές φέτες ψωμιού αλειμμένες με λάδι και ρίγανη και τις τρώγαμε αργά τα απογεύματα. Τότε που οι λαϊκές αγορές έσφυζαν από κίνηση μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων, αρωμάτων και ποικιλιών.
Θυμάμαι τ’ αγαπημένα πρόσωπα των παιδικών μου φίλων, τα πρόσωπα των συντρόφων μου στα παιχνίδια και αργότερα μεγαλώνοντας στις βραδινές μας εξορμήσεις. Θυμάμαι τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα.
Η μνήμη αντιστέκεται σθεναρά στο χρόνο και στη δύναμη της λησμονιάς.
Όσο περισσότερο μεγαλώνουμε όλο και πιο πολύ θυμόμαστε εκείνα τ' ανέμελα χρόνια της παιδικής κι εφηβικής μας ηλικίας. Τότε που πιστεύαμε ότι όλος ο κόσμος ήταν δικός μας, πως είμαστε αθάνατοι.
Ελάχιστα πριν τη συμπλήρωση μισού αιώνα ζωής ειλικρινά νιώθω ότι η τελευταία εικοσαετία πέρασε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ο χρόνος φαίνεται να μην έχει πια ιδιαίτερη σημασία, περνάει και χάνεται κι εμείς παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση από την οποία δύσκολα θα ξεφύγουμε. Ζούμε σε εποχές όπου όλα τα έχουμε εκμηδενίσει, τα έχουμε υποτάξει κάτω από το προσωπικό μας συμφέρον.