110
αγαπημένων μου φίλων Γιώργου και Ηλιάδας καθημερινά υπήρχε στο τραπέζι τους φαγητό για τον «καλαμαρά». Με έπαιρναν μαζί τους όπου πήγαιναν για να μη νιώθω μοναξιά. Κάθε μέρα, όταν έβγαινα από το σπίτι, έβλεπα μόνο χαμογελαστά πρόσωπα που έδειχναν έμπρακτα το ενδιαφέρον τους. Το χαμόγελο, παρά τα όποια προβλήματά τους και πιστέψτε με είναι πολλά, όχι μόνο δεν τους λείπει αλλά αντιμετωπίζουν γενικότερα τη ζωή με θαυμαστή αισιοδοξία.
Το τελευταίο βράδυ της παραμονής μου στη μεγαλόνησο ετοίμασαν ένα μεγάλο αποχαιρετιστήριο τραπέζι όπου τα δάκρυα από τα μάτια τους δεν άργησαν να κυλήσουν στα μαγουλά τους. Για όλους εκείνους, ο «άνθρωπος» έχει μια ιδιαίτερη αξία. Πιστεύουν σε αυτόν, όπως πιστεύουν στις αξίες της ζωής: Στη φιλία, την κατανόηση, τον σεβασμό στον συνάνθρωπο. Ζουν τη ζωή τους απλά και όμορφα.
Αυτοί οι άνθρωποι με δίδαξαν πολλά με την απλοϊκότητα τους, με το μεγαλείο της ψυχής τους. Τους είμαι πραγματικά ευγνώμων και σήμερα συνεχίζω να τηλεφωνιέμαι μαζί τους ή να τους επισκέπτομαι όσο πιο συχνά είναι δυνατόν. Ανάμεσα σε αυτούς τους θαυμάσιους και σπουδαίους απλούς ανθρώπους είχα την ευκαιρία να ξαναγνωρίσω τον εαυτό μου.
Δεν μετάνιωσα που έφυγα από την Ελλάδα και πήγα στη Κύπρο. Αν δεν απομακρυνόμουν εξάλλου από τη χώρα μου πως θα γνώριζα αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους, πως θα ανακάλυπτα ξανά τον εαυτό μου;
Ο Τόμας Στερν Έλιοτ είχε ότι, «δεν θα πάψουμε ποτέ να εξερευνούμε. Και στο τέλος κάθε εξερεύνησης θα είναι να φτάσουμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε και να γνωρίσουμε τον τόπο πρώτη φορά».
Το όραμα μιας καλύτερης ζωής είναι που αναγκάζει τον άνθρωπο να εγκαταλείψει τη πατρίδα του αναζητώντας σ’ ένα άλλο τόπο καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Αυτή η αποκοπή που γίνεται αθέλητα δημιουργεί προβλήματα όταν ο άνθρωπος αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε.