Μυθιστόρημα
Αγαπημένη Ελοίζ
Ελπίζω το γράμμα μου να σε βρίσκει καλά και ευτυχισμένη.
Το ίδιο μπορώ να πω και για μένα, από υγεία είμαι πολύ
καλά. Όσο από ευτυχία, ναι ! μπορώ να πω με το χέρι στην
καρδιά, να ομολογήσω μάλλον, χωρίς καμιά ντροπή και
εγωισμό, ότι από τότε που γνωριστήκαμε σε εκείνο το
γραφικό καφέ στην Πλάκα, νοιώθω πιο ευτυχισμένος από
όσο ένοιωσα ποτέ στη ζωή μου. Η υπέρτατη ευτυχία μου
όμως Ελοίζ, θα είναι η στιγμή εκείνη που θα αξιωθώ να
σε δω και πάλι μπροστά μου. Δεν είναι μόνο η ομορφιά
σου που με έχει σκλαβώσει, είναι εκείνο σου το βλέμμα,
που λέει χίλιες λέξεις χωρίς να μιλά. Τα μάτια σου Ελοίζ,
αυτά βλέπω μπροστά μου, είτε ανοιχτά έχω τα δικά μου
είτε κλειστά και δεν ξεχωρίζω πια πότε είμαι ξύπνιος και
πότε κοιμάμαι γιατί το μόνο που βλέπω συνεχώς μπροστά
μου είναι αυτά τα μεγάλα εκφραστικά μάτια σου. Είμαι
ευτυχισμένος όμως, σου το ξαναγράφω, γιατί γεννήθηκες
και υπάρχεις εσύ, γιατί στάθηκα τόσο τυχερός ώστε
να είμαι εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό, σε εκείνο το
συγκεκριμένο καφέ στην Πλάκα, για να σε δω να μπαίνεις
και να παίρνει νόημα από εκείνη τη στιγμή και έπειτα η
ανούσια ύπαρξη μου. Σ’ ευχαριστώ για εκείνες τις ώρες που
μου χάρισες από τη ζωή σου, όπου παρέα ξεκλειδώσαμε τα
μυστικά μιας ζωής, που μοιραστήκαμε τις αγωνίες και τους
80 | Digital Art Magazine | www.musiccreationsradio.wix.com/ra-
Μαρίνα Σαβεριάδου - Γράμματα στην Ελοίζ
προβληματισμούς μας, με τόση οικειότητα που μόνον
δύο άνθρωποι που έχουν ζήσει μιαν ολόκληρη ζωή μαζί
νοιώθουν. Και εμείς ζήσαμε μαζί, ξανά, είμαι βέβαιος γι’
αυτό. Ίσως ήμασταν ζευγάρι στην Αγγλία του δέκατουόγδοου αιώνα και ανταλλάζαμε ερωτικές επιστολές,
μέχρι τη στιγμή που θα βρισκόμασταν. Ίσως πάλι να
ήμασταν απλά δυο καλαμιές στις ακτές του Νείλου που
μεγάλωναν πλάι πλάι και μας έκοψαν μετά, μας έκαναν
πάπυρους για να γράφουν επάνω μας οι ιερείς για τους
αστερισμούς και τις συναστρίες. Ζήσαμε πάντως μαζί,
η ψυχή μου σε αναγνώρισε από τη στιγμή που άνοιξες
την πόρτα και μπήκες στο καφέ, από τη στιγμή που τα
μάτια σου αντίκρισαν τα δικά μου και είδα μέσα τους
να αντανακλάται η ψυχή μου. Εσύ ήσουν Ελοίζ, αυτή
που πρόσμενα να’ ρθει σ’ όλη μου τη ζωή, η πηγή που
αναζητούσε το διψασμένο μου στόμα για να σκύψει και να
πιει το αστείρευτο νερό της αθανασίας. Αθάνατος νοιώθω
τώρα πια. Τώρα που σ’ έχω συναντήσει, που ξέρω πως
υπάρχεις. Φτάνει που σ’ έχω δει μια φορά, αυτό μου είναι
αρκετό για να πω ότι έχω ζήσει. Ο θάνατος Ελοίζ. Όλοι
θα πεθάνουμε μια μέρα, αλλά πόσοι μπορούν να πουν με
σιγουριά ότι έχουν ζήσει; Κι εγώ που ξυπνάω κάθε πρωί
και αντικρίζω το θάνατο μπορώ πια να το πω. Αυτό είναι
το επάγγελμα μου βλέπεις. Ξέρω, είναι άχαρο και ψυχρό,
κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι για να κάνεις το επwww.musiccreationsradio.wix.com/radio | Digital Art Magazine | 81