Ανθρώπων Έργα
αφού πρώτα της έστελνε ένα φιλί όπως πάντα έκανε.
Ήταν ερωτευμένος μαζί της από τη πρώτη στιγμή που
την είχε δει στο μετρό. Μαλλιά στο χρώμα του χαλκού,
όχι ιδιαίτερα ψιλή, αλλά χαριτωμένη, μ’ ένα πρόσωπο
αψεγάδιαστο από κάθε ίχνος...
Το τηλέφωνο χτυπούσε, χτυπούσε αλλά απάντηση καμία...
Περίεργο σκέφτηκε. Συνήθως με το που έβλεπε το νούμερό
του, πριν τον τρίτο χτύπο το σήκωνε. Ήταν έτοιμος να
το κλείσει όταν μια άγνωστη φωνή, λίγο βραχνή, του
απάντησε.
- Ναι;
- Συγνώμη, τη Δάφνη θα ήθελα.
- Είμαι η... η μητέρα της.
- Α, συγνώμη και πάλι, είναι εκεί; Ο Στέφανος είμαι, δεν
έχουμε γνωριστεί αλλά...
Τον διέκοψε απότομα λέγοντάς του μέσα από λυγμούς
ότι η Δάφνη, είχε ένα ατύχημα και νοσηλευόταν στο
νοσοκομείο, η κατάστασή της ήταν πολύ κρίσιμη. Οι
γιατροί δεν είχαν δώσει και πολλές ελπίδες...
Οι επόμενες ώρες τον βρήκαν να κάθεται στο διάδρομο
του νοσοκομείου, μια πόρτα τον χώριζε από την εντατική
μονάδα. Οι ώρες περνούσαν και η Δάφνη δε συνερχόταν...
56 | Digital Art Magazine | www.musiccreationsradio.wix.com/radio
Ανθρώπων Έργα
Μετά από πέντε μήνες η οικογένειά της αποφάσισε να
τη μεταφέρει για αποκατάσταση στην Αμερική. Πόσο
χρόνο θα έπαιρνε κανείς δεν ήξερε. Είχε δείξει μια μικρή
βελτίωση αλλά τα