Ανθρώπων Έργα Ιούνιος 2014 | Page 336

15+1 Bloggers γράφουν... Μια ηλιαχτίδα φωτός, που θρασύδειλα εισέβαλλε στο δωμάτιο, ενόχλησε το πρόσωπό της. Γύρισε πλευρό σε μια προσπάθεια να αποφύγει το ζεστό μα ενοχλητικό της χάδι αλλά η απουσία του νεαρού άντρα από το πλάι της, την έκανε να πεταχτεί επάνω ανήσυχη. Τυλίχθηκε πρόχειρα με το σεντόνι και κοίταξε τριγύρω ερευνώντας εξονυχιστικά το χώρο. Την τελευταία φορά που είχε κοιμηθεί εκεί, έφυγε τόσο ξαφνικά που δεν είχε προσέξει καν το δωμάτιο που βρισκόταν. Θυμήθηκε τον τρόμο και την απογοήτευση που ένοιωσε κρατώντας τη βέρα του Στέλιου στο χέρι της και ένοιωσε ντροπή που πίστεψε πως την είχε κοροϊδέψει τόσο άνανδρα ο συγκεκριμένος. Έπρεπε να τον αφήσει να της εξηγήσει κι εκείνη τι έκανε; Τον άφησε και πάλι μόνο. Δίχως εξηγήσεις, δίχως γιατί, σε ένα λεπτό τον άφησε και πάλι μόνο. Όπως ακριβώς κι η Μαρίνα. Η γυναίκα που αγάπησε κι η γυναίκα που πιθανόν ερωτεύτηκε μετά από καιρό, τον άφησαν και πάλι μόνο, μέσα σε λίγα μόλις λεπτά. «Πόσο πρέπει να τον πόνεσα», συλλογίστηκε και στο πρόσωπό της χαράχθηκε η θλίψη. 336 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 5 | Ιούνιος 2014 Μια ιστορία αγάπης «Μα πού είναι;», σκέφτηκε κι οι γυμνές πατούσες της την οδήγησαν σε ένα χώρο που έμοιαζε με μικρό σαλόνι. Εκεί υπήρχε ένα ξύλινο σκαλιστό έπιπλο που δε μπορούσε να καταλάβει ακριβώς που χρησίμευε, όμως κάτι επάνω του την μαγνήτισε. Υπήρχε μια κορνίζα. Μια κορνίζα άδεια. Δίχως να το πολυσκεφτεί, άφησε τα χέρια της να την αγγίξουν και να τη σηκώσουν ψηλά. Με μηχανικές κινήσεις την έφερε κοντά σ