15+1 Bloggers γράφουν...
να τον προσπεράσει και εκείνη την ώρα ερχόταν
από την άλλη μεριά ένα φορτηγό. Έχασαν όλοι
τον έλεγχο, ένα λεπτό και δύο μπουκάλια κρασί
για να γίνουν όλα ένα μάτσο σίδερα κι ο Στέλιος
που ήταν ο μόνος που είχε επιζήσει, να προσπαθεί
να συνεφέρει την γυναίκα του και να μην αφήνει
να την πάρουν οι άνθρωποι του ασθενοφόρου.
Δεν ξέρω ούτε κι εγώ πόσο γέρασε μέσα σε μία
μέρα, πόσα χρόνια του έφυγαν σε ένα λεπτό,
πόσες φορές προσπαθήσαμε να τον σώσουμε από
την αυτοκτονία όλοι, συγγενείς και φίλοι. Δεν
ξέρω πως έζησε, ακόμα απορώ να σου πω την
αλήθεια, τι τον κράτησε. Κάποια στιγμή που τον
ρώτησα μετά από πάρα πολύ καιρό, μου είπε:
«Με κράτησε εκείνη. Μου είπε να συνεχίσω γιατί
δεν την αφήνω να ησυχάσει κυρ Μιχάλη και δεν
μπορούσα να κάνω αλλιώς. Για την Μαρίνα μου!».
Όμως δεν ήταν ποτέ ο Στέλιος που ξέραμε, δεν
ξαναχαμογέλασε ποτέ, δεν έβγαινε από το σπίτι
παρά μόνο για την δουλειά του, δεν είχε παρέες,
δεν ήθελε κανέναν, μόνο εδώ ερχόταν για να πιει
έναν καφέ μαζί μου και μετά πάλι στο σπίτι του.
Μια ιστορία αγάπης
Η μόνη μέρα που τον
είδα να χαμογελάει
ήταν την μέρα που σε
γνώρισε και χάρηκα
πάρα πολύ. Όμως
μετά πάλι τα ίδια, να
έρχεται κάθε μέρα να
ρωτάει για σένα και >: