Νεκτάριος Μπουτεράκος
κρύο, αλλά από τον φόβο. «Ποιός στέλνει αυτά τα
σημειώματα; Γιατί δεν εμφανίζεται; Γιατί πρέπει
ο ίδιος να βρω αυτό που μου άφησε ο πατέρας
μου και γιατί απλά δεν μου το στέλνουν; Τι σκοπό
έχουν; Πρόκειται να με σκοτώσουν;». Όλα αυτά
τα ερωτήματα τον βασάνιζαν όση ώρα έψαχνε.
Και μήπως ήξερε τι ήταν αυτό που ζητούσε; Όπως
περπατούσε είδε έναν λευκό, διάφανο σχεδόν,
καπνό μπροστά του. Με το που ανοιγόκλεισε
τα μάτια του εξαφανίστηκε. Κούνησε το κεφάλι
του και έπεισε τον εαυτόν του ότι ήταν απλά ένα
αποκύημα της φαντασίας του. Περπάτησε προς το
σημείο που είδε τη λευκή αυτή σκιά. Η περιοχή
μύριζε μυρτιά. Κοίταξε τριγύρω να βρει από που
προερχόταν, αλλά μάταια. Μόνο χορτάρι, πέτρες
και ακαθαρσίες αλόγων υπήρχαν.
Το μάτι του τότε έπεσε πάνω σε ένα μικρό λόφο
από πέτρες, στοιβαγμένες μαζί. Έτρεξε εκεί και
άρχισε να τις πετάει μακριά. Σηκώνοντας μια
από τις τελευταίες πέτρες, είδε κάτι να κινείται
και άκουσε έναν περίεργο θόρυβο. Ήταν ένα
τεράστιο φίδι. Με το που τον αντιλήφτηκε το
ερπετό όρμησε κι επιτέθηκε. Ο Χρήστος με μια
απότομη κίνηση απέφυγε το δάγκωμά του, αλλά
302 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 5 | Ιούνιος 2014
Η αναγέννηση των ηρώων - Ύδωρ
έπεσε στο πλάι και χτύπησε άσχημα τον ώμο του.
Αψηφώντας τον πόνο, σηκώθηκε και άρπαξε μια
τεράστια πέτρα. Με δύναμη την έριξε πάνω στο
φίδι και το άφησε άψυχο, κάτω από τον πέτρινο
φονιά του.
«Ψόφα...», φώναξε, αναπνέοντας βαριά και πήγε
να ελέγξει την φωλιά του φιδιού.
Εκεί υπήρχε ένα πορφυρένιο, βελούδινο ύφασμα
διπλωμένο πάνω σε ξερά κλαδιά. Το πήρε στα
χέρια του και το ξεδίπλωσε. Προς μεγάλη του
απογοήτευση βρήκε έναν ακόμα φάκελο. Και
κάτι ακόμα όμως. Ένα μικρό κλειδί. Το σημείωμα
έγραφε πως με το κλειδί αυτό θα ανοίξει μια θυρίδα
της Εθνικής τράπεζας Ιωαννίνων στο όνομα του.
Έβαλε το κλειδί στην τσέπη και, πιάνοντας τον
ώμο του, κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητο. Ήταν
ήδη μεσημέρι και ήξερε πως δεν θα προλάβαινε
την τράπεζα ανοικτή, γι’ αυτό και ηρέμησε, κατά
κάποιον τρόπον, με το ταξίδι του γυρισμού.
Το βράδυ της ίδιας μέρας, αφού είχε περιποιηθεί
λίγο τον ώμο του, αποφάσισε να κάνει μια βόλτα
στην όμορφη πόλη. Κατέβηκε στη λίμνη της
κυρά Φροσύνης και περπάτησε δίπλα στο νερό,
Ιούνιος 2014 | Τεύχος 5 | Ανθρώπων Έργα | 303